Αν πρόκειται να αποκτήσετε αυτό εδώ το cd, που το θέλετε ούτως ή άλλως, βαθιά μέσα σας το ξέρετε ότι το θέλετε, κάντε το τώρα που οι πρώτες του κόπιες συνοδεύονται από ένα bonus dvd με μία εμφάνισή του στο Filmore. Εκεί μπορείτε να απολαύσετε τον καλλιτέχνη Rufus Wainwright σε όλο του το μεγαλείο, με τη φωνάρα του να δεσπόζει επάνω από τα περίφημα τραγούδια του. Πολύ απλά, παρακολουθώντας τον θα τον εκτιμήσετε ακόμη περισσότερο απ’ όσο ακούγοντάς τον στους δίσκους του.
Κι αυτό από μόνο του είναι ένα σπουδαίο κατόρθωμα, απ’ τη στιγμή που ο Rufus δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από τη μουσική του για να ξεδιπλώσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του. Κάτι τέτοιο έχει καταστεί σαφές με τους προηγούμενούς του δίσκους, και η ξέφρενη αυτή του πορεία προς μία αψεγάδιαστη καλλιτεχνική κορύφωση κάνει μονάχα ένα μικρό βήμα μπροστά με το “Want Two”. Χωρίς να διατηρεί ξεκάθαρους δεσμούς με τον προκάτοχό του “Want One” πέρα από το ίδιο υψηλών δημιουργικών ιδανικών όραμα, το άλμπουμ κινείται στο γνωστό ύφος του Wainwright και περιέχει μερικές ακόμη από τις εκκεντρικές, ονειρικές, νοσταλγικές, σκοτεινές, λαμπρές, παρακμιακές, μαγευτικές, πρόστυχες, ερωτικές, ζεστές, πανέμορφες σκηνές από τη ζωή ενός από τους πιο προικισμένους τραγουδιστές και τραγουδοποιούς της γενιάς του. Ο Rufus Wainwright βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ένα καλλιτεχνικό ταξίδι τέτοιο, που κανείς δεν φαίνεται ικανός να τον αγγίξει.Αν δεν έχετε ακούσει μέχρι σήμερα τη μουσική του, να διευκρινίσουμε κάτι. Δεν είναι ανάγκη να είσαι gay για να την εκτιμήσεις, βοηθάει πολύ όμως! Πανταχού παρούσα στα τραγούδια του είναι μία camp αίσθηση, που ξεχειλίζει από τον ευαίσθητο και ταυτόχρονα διεστραμμένο τόνο τους. Δηλώνοντας ανοιχτά τη σεξουαλικότητά του στις συνεντεύξεις του, ο Wainwright αποτελεί έναν από τους ελάχιστους αστέρες της ποπ – ας την πούμε έτσι, για χάρη του επιχειρήματος – που αντλούν δύναμη και έμπνευση από αυτή και της την επιστρέφουν στο πολλαπλάσιο.
Ομοίως, η μουσική του έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που συναρπάζουν τους gay – καμπαρέ, μιούζικαλ, crooners και torch singers, κινηματογραφικοί αστέρες που δοκιμάζουν τη φωνή τους στο πανί, πιάνετε πιστεύω το νόημα! Όλα αυτά ζυμώνονται σε ένα εύπεπτο με την καλύτερη έννοια χαρμάνι που απλά σε αφήνει άφωνο με τη μεστότητα της κατασκευής του. Τα σημεία ορισμού του ξεκινούν από μία προσαρμοσμένη στον αιώνα μας μεσαιωνική προσευχή (“Agnus Dei”) μέχρι ένα πέρασμα από τις όχθες του Σηκουάνα στην αυγή του 20ου αιώνα, με ένα σωρό στάσεις στο ενδιάμεσο. Αξιοσημείωτη στιγμή από το δίσκο είναι το “Old Whore’s Diet” όπου στα φωνητικά συναντάμε «την καλύτερη φωνή που θα ακούσετε ολόκληρη τη χρονιά» κατά το περιοδικό Mojo, τον Anthony. Αλλά περισσότερα γι’ αυτόν θα πούμε όταν θα έρθει και στη χώρα μας το νέο του άλμπουμ “I An A Bird Now”, κι αυτό θα είναι σύντομα.
Ο ίδιος ο Rufus είναι μια prima donna, με η φωνή του θυμίζει συχνά τους φωνητικούς ακροβατισμούς του Thom Yorke, που ψάχνει να βρει αδιάκοπα τις τέλειες νότες να εκφράσει συναισθήματα που πλημμυρίζουν την ψυχή του. Αυτή του την ασταμάτητη πάλη παρακολουθούμε στο “Want Two”, και είναι το συγκλονιστικότερο θέαμα και άκουσμα που μπορείτε να χαρίσετε στον εαυτό σας αυτή τη στιγμή.
