Το έτος 2001 το ντουέτο-φαινόμενο των White Stripes, ήταν αυτό που με την ανέλπιστη εμπορική επιτυχία του, άνοιξε τις πόρτες του μουσικού παραδείσου (ήτοι δισκογραφικό συμβόλαιο) για μια πλειάδα συγκροτημάτων που θα ακολουθούσαν. Κάτι ο πρωτοποριακός για την εποχή ήχος τους (που στην ουσία σηματοδότησε την επαναφορά του blues garage-rock) κάτι το πιασάρικο ίματζ τους, τους βοήθησαν να χτίσουν μια εικόνα άκρως ελκυστική για την οποία φυσικά ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω.....
Τέσσερα χρόνια μετά, η μετεξέλιξη του φαινομένου White Stripes ακούει στο όνομα Franz Ferdinand, Bloc Party, The Zutons κτλ, μπάντες που χάρη στην λυσσαλέα μανία της παγκόσμιας μουσικής τεχνολογίας και του μουσικού τύπου να κλωνοποιήσουν το μεσσία που εμφανίστηκε από το πουθενά, απέκτησαν τη φήμη, τα λεφτά και φυσικά τη δόξα που όσοι ασχολούνται έμπρακτα με τη μουσική τεχνολογία ονειρεύονται από μικροί.
Οι τελευταίοι επιβάτες, λοιπόν προς το παρόν της διαδρομής Φήμη-Λεφτά-Δόξα, είναι το νεανικό κουαρτέτο των 22-20’s (Martin Trimble, Glen Bartup, James Irving, Charly Coombles) που προέρχεται από το άγνωστο (μέχρι σήμερα) Lincolnshire, κομητεία κάπου στα νότια της Βρετανίας, εκεί που η μουσική αποτελεί την τελευταία κατά σειρά ασχολία των κατοίκων.
Λάτρεις των μουσικών τεχνοτροπιών του Dylan, του Bowie και του Morrissey και με αποδεδειγμένα έντονο ενδιαφέρον προς τη blues σκηνή, οι 22-20’s κατάφεραν δια μέσου μιας ζωντανά ηχογραφημένης δισκογραφικής κυκλοφορίας να τραβήξουν το ενδιαφέρον του αφεντικού της Heavenly Records, Jeff Barrett , ο οποίος και φυσικά δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και προώθησε με την υπογραφή του τα τέσσερα «χωριατόπουλα».
Στον ομώνυμο λοιπόν και ουσιαστικά πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο τους, οι 22-20’s γραπώνουν με τα πόδια τους γερά το παρελθόν, ξεχειλίζουν τα ποτήρια τους με ουίσκι και αναμειγνύουν το blues-rock με τη pop. Μέσα από δέκα κομμάτια, τα τέσσερα εκ των οποίων μεταφέρθηκαν εδώ από τη προαναφερθείσα ζωντανά ηχογραφημένη δισκογραφική κυκλοφορία, η μπάντα προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από οτιδήποτε κοινότυπο υπάρχει αυτή τη στιγμή και να αφήσει χαραγμένο στο μυαλό μας το δικό της προσωπικό στίγμα. Με συνθέσεις όπως το “Such A Fool”, το “22 Days” και το “Shoot Your Gun”, επιτυγχάνει να «μπουκώσει» τα ηχεία μας με το γνωστό χαρακτηριστικό δυναμισμό της blues-rock σκηνής (σπινταρισμένες κιθάρες με συνεχή ανεβοκατεβάσματα στις ταστιέρες, ηλεκτρισμένες μελωδίες, εξουθενωτικά φωνητικά) και τη νεανική παρορμητική αφέλεια που τη συνοδεύει (τη μπάντα). Παράλληλα το κουαρτέτο «τεστάρει» και τις ποπ δυνατότητες του, μέσα πάντα από το απαραίτητο blues φιλτράρισμα, παραδίδοντας κομμάτια όπως τα “Baby Brings Bad News”, ένα ηλεκτροακουστικό μείγμα στολισμένο με ένα εξαίσιο κιθαριστικό σόλο και “The Things That Lovers Do”, μία από τις ομορφότερες συνθέσεις που υπάρχουν στο δίσκο, όπου η παρακμιακή διάθεση ερωτοτροπεί με το συναισθηματισμό μέσα από μία χαλαρωτική και εξομολογητική μελωδική σύνθεση.
Υπό διαφορετικές συνθήκες οι 22-20’s πιθανόν να αποτελούσαν το next big thing της παγκόσμιας μουσικής κοινότητας που θα τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, υπό τις παρούσες συνθήκες όμως υπερκαταναλωτισμού του συγκεκριμένου μουσικού είδους, το συγκρότημα το μόνο που κερδίζει (επάξια βεβαίως), είναι μια θέση στο μεγάλο αυτό πανηγύρι των 00’s.
