Φαίνεται ότι δεν ήρθε η ώρα του λάθους για τον Josh Homme -όλα κινούνται ίσως πιο σίγουρα από ποτέ, με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ζαλιστικό trip με τις κυκλωτικές γραμμές ή τη στοιχειωτική, μελωδική υποβλητικότητα που γνωρίζουμε.
Το "Lullabies to Paralyze" είναι ένα τυπικό Queens of the Stone Age album που ίσως να μη φτάνει την τελειότητα των προκατόχων του, αλλά σίγουρα αποτελεί ένα απόλυτα κολλητικό άκουσμα με riff στοιχειωτικά ή απλώς πελώρια, καθαρκτικές αλλά και κατασταλαγμένες πια fuzz-rock ελεγείες που μπορεί να ξεκινούν από slide κιθάρες (βλ. "Everybody Knows That You're Insane"), αλλά σχεδόν πάντα καταλήγουν σε παροξυστικές και μελωδικές ταυτόχρονα εξάρσεις. Μια βραδυφλεγής σύντηξη από blues, βρωμιά, space άποψη και punk δύναμη που μας κάνει να μην στεκόμαστε και πολύ στην απώλεια του μπασίστα και συνιδρυτή Nick Oliveri και την απουσία του Dave Grohl (βέβαια ο Joey Castillo τα καταφέρνει μια χαρά, αλλά Grohl δεν είναι).
Σίγουρα η ποιοτική ανισότητα όσον αφορά στις ιδέες εδώ μας στερεί από την αποθέωση, αλλά ποιος μπορεί να μεινει ασυγκίνητος στο άκουσμα "Long Slow Goodbye", ενός ράθυμου, μελωδικού anthem, με δόσεις του μοναδικού falsetto του Homme και λυτρωτικής slide κιθάρας ή ποιος μπορεί να μην παραδοθεί στις delta-blues μυρωδιές του "You've Got a Killer Scene There, Man...", με τη συμμετοχή μάλιστα της frontwoman των Distillers Brody Dalle, αλλά κι εκείνης των Garbage (Shirley Manson). Μπορείς να μην ξεφύγεις στο αθεράπευτα bluesy και απόλυτα groovy “Burn the Witch”, με τα background φωνητικά του Mark Lanegan κι ένα απρόσμενο κιθαριστικό σόλο από τον Billy Gibbons (ZZ Top), μπορείς να μην παραδεχθείς ότι οι ποπ ευαισθησίες στο “In My Head” εξασφαλίζουν ένα σίγουρο και άξιο radio hit; Θα χαθείς και στους επιληπτικούς ρυθμούς πιο φιλόδοξων tracks (“Someone’s in the Wolf”) και θα πιάσεις το πόδι σου να ακολουθεί τις επιταγές του ρυθμού των επαναληπτικών riffs του Josh Homme. Τι άλλο θέλεις δηλαδή;
