Όταν σου αναθέτουν ένα τέτοιο project (κομμένο και ραμμένο σε στυλ Tim Burton) και δεν είσαι ο Danny Elfman, αλλά έχεις το ιδιαίτερο ταλέντο του Thomas Newman (υπεύθυνου για τη νέο-μινιμάλ μουσική πρόταση του American Beuty ) μεταφέρεις με αυτοπεποίθηση τη γραφή σου σε ένα είδος στο οποίο δεν ανήκεις και κερδίζεις άλλη μια υποψηφιότητα για Oscar. Για 70 λεπτά ,λοιπόν, μια κλασική ορχήστρα εμπλουτίζεται με εξωτικά όργανα, σαντούρι, φινλανδικό kantele, «αιολικές» άρπες, μαρίμπες, μαντο-τσέλο, djun-djun, ηλ.κιθάρες, ακορντεόν και ό,τι μπορεί να ακουστεί ως κρουστό σε τέτοιο βαθμό που υποψιαζόμαστε μια εθελούσια υπονόμευση!! Ο συνθέτης αποθεώνει μ’ αυτόν τον τρόπο την επιβολή της ενορχήστρωσης (με την πολύτιμη βοήθεια του Thomas Pasatieri) πάνω στις μελωδίες.
Σ’ όλο το άλμπουμ τα όργανα χρησιμοποιούνται ξεδιάντροπα, όχι τόσο ως ηχοχρώματα γιατί κανένα σχεδόν δεν στηρίζει μουσική φράση. Εξυπηρετούν ως εκκεντρικά ηχητικά εφφέ, αυτό το ήδη αλλόκοτο μουσικό σύνολο. Κανένα κεντρικό μουσικό θέμα δεν αναπτύσσεται. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μια πληθώρα κομματιών μικρής διάρκειας, που συνοδεύουν τις σκηνές με μια συνεχή εναλλαγή διαθέσεων. Η δομή είναι περίπλοκη, οι ιδέες πολλές, τα θέματα ελάχιστα. Παρόλαυτα οι μικρές διάρκειες δεν ενοχλούν, γιατί το άλμπουμ φανερώνει μια επιτυχώς εκτελεσμένη πρόταση σαν σύνολο, που γίνεται ,όμως, πολύ συχνά υπερβολική και επιτηδευμένη. Οι ιδέες απλά εμφανίζονται, τόσο απλά εξαφανίζονται και ποτέ ξανά δεν απασχολούν το αυτί μας. Το κλειδί είναι ο ρυθμός και η ορχήστρα δείχνει να ασφυκτιά και να τον ακολουθεί συνεχώς, προσπαθώντας να «ορθώσει» μια μουσική φράση!!
Το The bad beginning που ανοίγει το άλμπουμ είναι μια αντιπροσωπευτική σουρεάλ εισαγωγή για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στο The Reptile room έχουμε μια ρυθμική, εντυπωσιακή επίδειξη της ορχήστρας με staccato βιολιά και έντονα έθνικ στοιχεία (φλάουτο και εξωτικά κρουστά). Το Marvelous marriage έχει μια καρναβαλική αίσθηση με βάση το ακορντεόν, ενώ πιο χιουμοριστικά είναι το Puttanesca (ακούγεται σαν να πρόκειται να γράφτηκε για μπαλέτο) και το Loverly spring, ένα σατυρικό κομμάτι σε στίχους του Thomas Newman και του Bill Bernstein, ερμηνευμένο από τη χορωδία που ακούγεται και στην εισαγωγή.
Όταν ο συνθέτης γίνεται περισσότερο συναισθηματικός και πέρα από την επίδειξη, δείχνει να ενδιαφέρεται και για την ιστορία που ντύνει ηχητικά έχουμε τo highlight, Resilience με πιάνο και διακριτικά έγχορδα, που είναι αρκούντως μελαγχολικό και επανεμφανίζεται με περισσότερο «ορχηστρικό» συναίσθημα στο The letter that never came.
Αν περιμένατε στο τελευταίο κομμάτι Drive away μια σουίτα των θεμάτων (των ποιών;), ξεχάστε το, μιας και περισσότερο συνοψίζει την όλη μουσική πρόταση με ελαφρά χρήση ηλεκτρονικών στοιχείών.
Το Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events είναι μια εντυπωσιακή επίδειξη από τον Newman που παρά το θαυμασμό που προκαλεί ως άσκηση ύφους, δεν παύει να κουράζει με την επαγγελματική «επιπολαιότητα» των ήχων του. O Newman καταφέρνει να επιβληθεί με το μουσικό του στυλ σε ένα καινούριο χωράφι, αλλά δεν παρουσιάζει κάτι διαφορετικό και χάνει μια πρώτης τάξης ευκαιρία.
