«Ο Βarrie είναι ένας εξαιρετικά εμπνευσμένος κιθαρίστας, ίσως ο καλύτερος της γενιάς του»
Εdwyn Collins (παραγωγός του We Are Little Barrie)
Οι Barrie Cadogan (κιθάρα, φωνή), Wayne Fullwood (ντραμς) και Lewis Wharton (μπάσο) έχουν κατανοήσει ότι η ομορφιά στη μουσική έγκειται στο να μπορείς να μετουσιώνεις κάτι εξαιρετικά απλό σε σύνθετο (και τούμπαλιν), χωρίς να έχεις ούτε πεταλάκια, ούτε εφέ, χωρις να σε κυνηγάει το ΝΜΕ στην τουαλέτα, ούτε το hype να σε έχει καταβροχθίσει, με μόνο αρωγό τον Morrissey, ο οποίος ουσιαστικά έβγαλε τον Barrie από την αφάνεια, προσκαλώντας τον να παίξει μαζί του στην περσινή καλοκαιρινή περιοδεία του, όταν ο κιθαρίστας του Moz, Alain Whyte, αρρώστησε.
Οι Little Barrie παίρνουν τις επιρροές τους, τις αναμασούν, τις φτύνουν και τις ξανατρώνε, όπως οι κατσίκες, μηρυκάζοντας όλο το Δέλτα του Μισισιπή, τα βρετανικά blues, τα mod ‘60s, τον Hendrix, τον Stevie Wonder (… όχι της I Just Called To Say I Love You εποχής…), την acid jazz των αρχών των ‘90s, ακόμη και το… skiffle του Lonnie Donegan. Τελικά, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι στην ευχή είναι το ψυχεδελικό jam του Burned Out, οι δίκασες blues μπότες του Well Αnd Truly Done, το εκπληκτικό instrumental του Stone Reprise, το μπαράζ από ριφάκια του Long Hair (ή «πως αλλάζουμε τα φώτα στο ‘Rolling People’ των The Verve») και το ο-Hendrix-παίζει-σε-άλμπουμ-του-Miles Davis Free Salute. Retro-ποπ, μπλουζο-funk, κατακυριευμένο από γκρουβάτες μπασογραμμές και rock ιντερλούδια, το ντεμπούτο των Little Barrie με τίτλο We Are Little Barrie είναι τόσο «συγχυσμένο», όσο και η παραπάνω πρόταση. Κινούμενο εξολοκλήρου στις παρυφές μεταξύ δημιουργικού πυρετού και στιχουργικής παράνοιας, είναι λες και βγήκε μέσα από τα outtakes του Super Session των Kooper, Bloomfield και Stills. Και, φτού, δεν τον έχω καν αυτό τον δίσκο…
