Στη προ μίας εβδομάδος αναφορά μου στη Γερμανικής καταγωγής δυάδα των Diska ανέφερα χαρακτηριστικά ότι το συγκρότημα στην προσπάθεια του να περιπλέξει κάπως τα πράγματα, με σκοπό την δημιουργία ενός δίσκου πολυδιάστατου, χάνει το νόημα και συγκρούεται μετωπικά με την αποτυχία.
Εν συνεχεία λοιπόν του σύντομου αφιερώματος (όπως εξελίσσεται) στη Γερμανική ποπ-ροκ μουσική σκηνή, αυτήν την εβδομάδα θα αναφερθώ σε μία άλλη δυάδα. Αυτή των Stereo Total, η οποία σε αντίθεση με αυτή των συμπατριωτών τους Diska καταφέρνει να επιτύχει αυτό που εκείνη δεν κατάφερε ποτέ, τη συνύπαρξη δηλαδή διαφόρων μουσικών στυλ, με θαυμαστό τρόπο έτσι που ένα ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημα όπως αυτό να φαίνεται σαν κάτι πολύ απλό και εύκολο. Ας βάλλουμε λοιπόν τα πράγματα σε τάξη.
Οι Stereo Total αποτελούν την καλλιτεχνική πλευρά των Francoise Cactus και Brezel Goring, ενός Γαλλογερμανικού ζευγαριού (τόσο στη τέχνη όσο και στη ζωή) το οποίο εδώ και χρόνια εδρεύει στη Γερμανία και αισίως έχει μαζέψει στο καλάθι του πέντε δίσκους. Ο τελευταίος εξ’ αυτών το ‘Musique Automatique’ του έτους 2001 μάλιστα έλαβε πλήθος θετικών σχολίων κάνοντας ευρύτερα γνωστό το όνομα του πολύγλωσσου διδύμου.
Μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας λοιπόν το ζευγαράκι επιστρέφει με το «νεογέννητο» τους ‘Do The Bambi’ ανά χείρας. Ευδιάθετοι και γεμάτοι μεγάλες προσδοκίες οι Stereo Total παραδίδουν ένα άλμπουμ αφιερωμένο εξαιρετικά στον έρωτα, το σινεμά και τη χαμένη αθωότητα. Θέματα, που δοσμένα με το προσωπικό στυλ του γκρουπ, άλλους θα συγκινήσουν και άλλους όχι, αν και η δική μου αίσθηση τελικά ακροβατεί κάπου μεταξύ αυτών των δύο.
Στο ‘Do The Bambi’, οι synth-pop μελωδίες αποτελούν το εξιλαστήριο θύμα πάνω στο οποίο η μπάντα ξεσπά και δοκιμάζει τα όρια και τη φαντασία της. Έτσι ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια ακρόασης των 19 κομματιών, οι μελωδίες αυτές συνδυάζονται με την post-punk, την electro-punk και την disco, με τέτοιο τρόπο όμως που το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι τόσο μα τόσο παιδικό όσο και πιασάρικο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κομμάτια ‘Hungry’ και ‘Ne M’Apelle Pas Ta Liche’, όπου ατόφιοι post-punk ρυθμοί τόσο στα κρουστά όσο και στη κιθάρα καθοδηγούνται από τα θεατρινίστικα φωνητικά της Brezel σχηματίζοντας μια ειρωνικά χαρούμενη εικόνα. Στο ‘Cinemania’ η μπάντα, στο ίδιο πάντα synth-pop ύφος, παραθέτει μερικά από τα γνωστότερα ονόματα της 7ης τέχνης, ενώ το ‘Orange Mechanique’ αποτελεί φόρο τιμής στη παράνοια του Κουρδιστού Πορτοκαλιού του Στάνλει Κιούμπρικ. Κάτι αντίστοιχο συμβάινει και στα ‘Vive Le Week-end’ και ‘Tas De Tole’ με τιμώμενο πρόσωπο αυτή τη φορά τον σκηνοθέτη Jean-Luc Godard. Από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ τα electro-pop ‘Helft Mir’ και ‘Mars Randez-Vous’, με το πρώτο να κλέβει λίγη από την αίγλη των Kraftwerk και το δεύτερο να δένει ιδανικά μεταξύ κιθάρων και synth.
Η διασκευή στο ‘Chelsea Girls’ του Lou-Reed ρίχνει την αυλαία σ’ ένα «έργο» συμπαθητικό μεν αλλά δίχως ίχνος μυστηρίου και περαιτέρω εξερεύνησης. Ένα έργο δηλαδή, ιδανικό για στιγμές χαλάρωσης. Until next week…
