Όνομα: Andrew Bird. Επάγγελμα: Μουσικός (βιολιστής και όχι μόνο…).
Σας λέει κάτι αυτό το όνομα; Αν όχι τότε επαληθεύεται μια φήμη που λέει ότι η μουσική βιομηχανία εκτοπίζει διακριτικά καλλιτέχνες-θησαυρούς δίνοντας παράλληλα βήμα σε άλλους η παρουσία των οποίων δεν ξεπερνά τα δύο (το πολύ!) - αμφίβολης ποιότητας και διαχρονικότητας - άλμπουμ πριν κλέψουν λίγη δόξα από τον θρυλικό Χουντίνι και εξαφανιστούν θεαματικά από τα μουσικά δρώμενα. Τα παραδείγματα αναρίθμητα… Εκτός φυσικά από το promotion υπάρχουν άλλοι δύο σημαντικοί παράγοντες που καθορίζουν τον βίο ενός σόλο μουσικού ή μιας μπάντας. Αναφέρομαι στη ποιότητα και τη συνέχεια! Ελάχιστοι είναι αυτοί που κρατούν τον πήχη ψηλά, και ακόμα λιγότεροι όσοι τολμούν να τον θέσουν ψηλότερα.
Ο αξιότιμος Κος Bird ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία στη δεύτερη κατηγορία. Ύστερα από πέντε δισκογραφικές παρουσίες εξακολουθεί να ακούγεται σατανικά φρέσκος και δημιουργικός φλερτάροντας με μουσικές που ευωδιάζουν ένα σωρό αρώματα. Oι jazz ονειρώξεις της Νέας Ορλεάνης γίνονται κουβάρι με ζωηρούς swing ρυθμούς, η folk συνουσιάζεται παθιασμένα με τo rock την ώρα που gypsy μελωδίες αιωρούνται στην ατμόσφαιρα και όλα αυτά σερβιρισμένα με τρόπο που θα ζήλευε κάθε σύγχρονος τραγουδοποιός που σέβεται τον εαυτό του. Πάμε να διαβούμε παρέα το μονοπάτι της ακρόασης…
Το ταξίδι ξεκινά με πρώτη στάση το ‘Sovay’, μια γλυκιά μπαλάντα που θα μπορούσε να είναι το ιδανικό soundtrack ενός πυρόξανθου ηλιοβασιλέματος. Στο ‘A nervous tic motion to the left’ παρακολουθώ τους Calexico να τζαμάρουν μεθυσμένοι από τεκίλα και χωρίς κοινό στη μέση μιας ερήμου μέχρι τη στιγμή που ακούγεται ένα ταξιδιάρικο σφύριγμα φέρνοντας στο νου την εικόνα του αγαπητού Ennio Morricone. Οι πρώτες νότες του ‘Fake palindromes’ γαργαλούν τα αυτιά μου με τα βιολιά να ουρλιάζουν εύθυμα συνθέτοντας ένα ανατολίτικο τοπίο. Μια θύελλα από έγχορδα ξεσπά παρασύροντας μίλια μακριά τις ανυπεράσπιστες αισθήσεις μου. Το repeat πατήθηκε πολλές φορές για το συγκεκριμένο κομμάτι.
Έφτασε η ώρα του ‘Measuring cups’ αφήνοντας ένα απαλό κιθαριστικό αεράκι να μου δροσίσει το πρόσωπο τη στιγμή που η ζεστή φωνή του Andrew διηγείται μια ξεχασμένη ιστορία. Ξαφνικά βρίσκομαι στην άγρια δύση καβάλα σε ένα κατάμαυρο άλογο. Καταβεβλημένος από τις κακουχίες σηκώνω το βλέμμα και χαζεύω τον ουρανό που αγκαλιάζει την άγονη γη στην άλλη άκρη του ορίζοντα. Απολαμβάνω τη πνιγηρή σιωπή που μαστιγώνει την ύπαρξή μου και πορεύομαι προς το άγνωστο απαριθμώντας τα σωστά και τα λάθη μιας ολόκληρης ζωής . Το ‘Banking on a myth’ με συντροφεύει σε αυτό το άχαρο σεργιάνι. Ζωηρό, λαξεμένο με μαεστρία, λουσμένο με βιολιά και κιθάρες αλλά και με ένα μοναδικό ξέσπασμα προς το τέλος.
Στο ίδιο αναμνησιακό μοτίβο ακολουθούν τα ‘Masterfade’ και ‘Opposite day’ μέχρι τη στιγμή του εξωτικού ‘My skin, is’ κάνοντας και πάλι το κουμπάκι του repeat να δυσανασχετήσει από τη πολλή χρήση. Το σκηνικό αλλάζει άρδην. Μια δαντελωτή αμμουδιά ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Αγόρια και κορίτσια χορεύουν αγκαλιασμένα χωρίς σταματημό, όλοι με ένα caipirinha (κουβανέζικο κοκτέιλ) ανά χείρας, την ώρα που το ολόγιομο φεγγάρι λαμποκοπά ψηλά στον ουρανό σαν φυσική ντισκόμπαλα. Τα παιδιά ήπιαν πολύ, αλλά το hang over γίνεται εύκολη υπόθεση χάρη στο ‘ΜΧ missiles’. Αυτό το μελωδικό τσουνάμι με τη γαλήνια αύρα και τις κινηματογραφικές καταβολές λειτουργεί σαν απαλό χάδι ικανό να εξαφανίσει μονομιάς όποιο μαύρο συννεφάκι βρεθεί στο διάβα του. Σα χαμαιλέοντας αλλάζει ύφος καθόλη τη διάρκεια του χωρίς να χάνει ούτε δευτερόλεπτο τη στιβαρή του αυτοτέλεια. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε επιτυχώς αφήνοντας την αίσθηση του πρόωρου τέλους…
Αν η παραγωγή των αυγών αποτελεί μυστήριο για τον Andrew Bird (όπως μαρτυρά άλλωστε ο τίτλος που φέρει το άλμπουμ), τότε θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλα τα πουλερικά του κόσμου μια και η αγαπημένη τους ενασχόληση ενέπνευσε ένα σπουδαίο μουσικό προκειμένου να συνθέσει 14 μικρά αριστουργήματα.
