Περίεργα παιχνίδια που παίζει ορισμένες φορές η ζωή: όταν ηχογράφησαν το άλμπουμ τους αυτό οι Czars, δεν το ονόμασαν "Goodbye" επειδή θα ήταν και το τελευταίο τους. Τα έφερε όμως έτσι τελικά η ζωή και η τροπή που πήρε η καριέρα τους και κατάντησε να είναι... απογοητευμένοι από τον τρόπο που χειρίστηκε το συγκρότημα η εταιρία τους Bella Union, για την οποία έχουν ηχογραφήσει δύο ακόμη άλμπουμ, συν δύο για λογαριασμό της Velveteen: τα παρατούν και μάλλον θα ακούμε μουσικές από τον καθένα τους ξεχωριστά (ο κιθαρίστας Andy Monley έχει ήδη κάνει την αρχή με προσωπική δουλειά).
Και δεν είναι ότι οι Czars δεν υπήρξαν επιτυχημένοι, στα μέτρα του χώρου που κινούνται πάντα. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι με τα χρήματα που κέρδισε η Bella Union υπέγραψε 36 άλλα ονόματα, δεν διέθεσε όμως λεφτά για να ηχογραφήσουν αυτό εδώ το κύκνειο απ' ότι αποδεικνύεται άσμα τους, που ολοκλήρωσαν με δικούς τους πόρους (στο εσώφυλλο υπάρχει λίστα με τα ονόματα των ανθρώπων που έδωσαν από το υστέρημά τους, κύριε Ευαγγελάτο, για να γίνει αυτός ο δίσκος!).
Λες και το ήξεραν, ο δίσκος είναι πολύ θλιμμένος, και η διάθεση δεν ανεβαίνει παρά στιγμιαία. Ο John Grant κάθεται στο πιάνο του και τραγουδάει μια σειρά από torch ballads, πολύ όμορφες τις περισσότερες φορές. Αυτό είναι το στυλ τους εξάλλου, μόνο που η ακρόαση του δίσκου προϋποθέτει συγκεκριμένη κατάσταση μυαλού και αποφασιστικότητα για δόσιμο στο κλίμα της μουσικής. Τα τραγούδια κυλούν με πλούσιο λυρισμό να τα διαπερνά, και πολύ συχνά θα θυμηθείτε τους Cousteau ακούγοντάς τα.(Μάλιστα κάποια στιγμή η Palm Pictures είχε ενδιαφερθεί να υπογράψει τους Czars, τελικά όμως προτίμησε τους προαναφερθέντες!).
Ο δίσκος τελειώνει με το "Pain", μια ασυνήθιστη για το στυλ της μπάντας ωδή στον πόνο, ικανή να σε μπάσει για τα καλά στον κόσμο τους αλλά και να σου υπενθυμίσει ένα - δύο πράγματα για τον δικό σου κόσμο. Έτσι ήταν πάντα οι Czars, ένα μικρό κομμάτι του δικού μας κόσμου που μας χάριζε όμορφες μουσικές εικόνες. Χάθηκαν κι αυτοί για πάντα... Goodbye...
