Κοιτάζω πάλι τις φωτογραφίες της VV – να ψάξουμε το ενδεχόμενο να είναι Ελληνίδα και να την λένε Βιβή, παρακαλώ! – στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των Kills και καταλαβαίνω ότι πρόκειται όντως για μια ροκ Θεά! Σε ετούτη τη δεύτερή τους προσπάθεια, οι Kills κάνουν ότι μπορούν για να φέρουν το πρόσωπό της απέναντι στο πάνθεον των αληθινά σπουδαίων γυναικείων μορφών, εκείνων που τάραξαν συθέμελα το οικοδόμημα της αγαπημένης μας μουσικής. Δεν είναι και λίγες οι φορές που μας θυμίζει εδώ την Polly Jean Harvey, τόσο σε επίπεδο ερμηνείας όσο και γενικότερου attitude. Το μόνο που δεν μπορούμε ακόμη να διαπιστώσουμε είναι κατά πόσο ακολουθεί τα τερτίπια της τελευταίας και στη σκηνική της παρουσία. Οψόμεθα, ο Θεός είναι μεγάλος… (αηδίες, εννοούμε ακούει κανένας διοργανωτής;)
Το “Keep On Your Mean Side” είχε ηχογραφηθεί με τη βοήθεια και στο στούντιο του Liam Watson, που είχε κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα και με τους White Stripes. Πολλοί τους έβαλαν τότε στο τσουβάλι μιας άτυπης επιστροφής του garage ήχου, ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από το να διαιωνίζουν το είδος. Και το είδος είναι αγνό rock ‘n’ roll, έστω με πινελιές από τη βρωμιά του garage και τη λαγνεία του πιο φιλήδονου ερωτικού παιχνιδιού που μπορεί να συνοδεύσει μουσική σαν κι αυτή. Στο “No Wow” δεν κάνουν τίποτε καινούργιο. Είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν. Ποιος νοιάζεται εξάλλου; Τους Kills τους προσεγγίζεις επειδή ξέρεις τι θα ακούσεις λίγο ή πολύ, και δεν θα απογοητευτείς σε καμία περίπτωση από αυτό που παίζουν. Ενίοτε θα νοιώσεις και κάποια έκπληξη από ορισμένα κομμάτια τους, το “Rodeo Town” για παράδειγμα δεν θα βγει ίσως σαν single αλλά πολύ πιθανόν να πρόκειται για το πιο σπαρακτικό τους τραγούδι.
Το φόρτε τους βέβαια είναι οι λιτές σε εκτέλεση – ας μην ξεχνάμε ότι το συγκρότημα είναι ένα ντουέτο που συμπληρώνει ο κιθαρίστας Hotel – αλλά φορτισμένες με ηλεκτρισμό συνθέσεις, όπου οι κιθάρες κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους και δημιουργούν επικίνδυνα σε ένταση πεδία, για να έρθει η αλανιάρικη φωνή της VV να κάνει παιχνίδι. Στο ύφος του “Rid Of Me” της Harvey, τα “Dead Road 7” και “I Hate The Way You Love” είναι γεμάτα χολή και απαξίωση για την αγάπη του άλλου, μια κραυγή πόνου και λύτρωσης ταυτόχρονα, που γεμίζει αμφότερες τις πλευρές – καλλιτέχνη και ακροατηρίου – με δύναμη, ενώ το “Ticket Man” ακούγεται σαν φόρος τιμής στην Patti Smith. Το “No Wow” είναι ένας δίσκος που εύκολα μπορείς να βρεις μέτριο, δεν παίζουν τίποτε καινούργιο ή πρωτότυπο, αν πάντως αγαπάς με πάθος το ροκ, δύσκολα θα αντισταθείς στην ντόμπρα και χωρίς ανάγκη για υποταγή σε ηχητικές μόδες και τάσεις πρότασή τους.
