Μετά από 3 χρόνια απουσίας επανέρχονται οι Γερμανοί Novalis για να μας δώσουν το δεύτερο album τους μετά από το Last Years Calling. Πρόκειται για ένα δίσκο γεμάτο μελαγχολία και συναίσθημα ο οποίος βρίθει από ακόρντα κλασσικής κιθάρας, γρατζουνίσματα βιολιού, αργόσυρτες, βαριές και καταθλιπτικές μελωδίες με την χαρακτηριστική βαθιά φωνή του Stev Schumann να κυριαρχεί. Η γερμανική καταγωγή του γίνεται εύκολα αντιληπτή από τον τρόπο εκφοράς της αγγλικής γλώσσας -χωρίς όμως να γίνεται ενοχλητική- ενώ πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν σε αρκετά σημεία των συνθέσεων τα πλήκτρα, που δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα και τις περισσότερες φορές, καταφέρνουν να εντείνουν αυτό το διάχυτο κλίμα μελαγχολίας που διατρέχει το σύνολο των συνθέσεων. Μέσα σε όλη αυτή τη ατμόσφαιρα δεν λείπουν και οι πιο δυνατές στιγμές, όπως στο καταπληκτικό September Day, η παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας και τύμπανων στα πάρα πολύ καλά Jonas, When Darkness Falls ή στο περισσότερο ηλεκτρονικό Humans Front.
Οι Novalis, αυτοδίδακτοι μουσικοί, χωρίς ιδιαίτερο μουσικό background, παρά την ελαφρά ‘’δυσκαμψία’’ που μπορεί να διακρίνει κανείς στον ήχο τους, συνδυάζουν με ικανοποιητικό τρόπο το folk και dark wave με τα synths παράγοντας ένα μείγμα αποτελούμενο από άνισες δόσεις Mecano, Death In June και ίσως ένα ελάχιστο από Clan Of Xymox που δεν απέχει πολύ από τα καθιερωμένα, αλλά καταφέρνουν να κάνουν κάτι που δεν είναι αυτονόητο για όλα τα σημερινά συγκροτήματα: να αιχμαλωτίσουν το αυτί σου και να σε βάλουν μέσα στο δικό τους, διακριτικό και χωρίς ανούσιες ψευτοεξάρσεις, παγωμένο μικρόκοσμο.
