Ορκίζομαι –με το χέρι στην Αγία Γραφή της μουσικής τέχνης- να είπω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Η μόνη περίπτωση να αγόραζα αυτόν τον δίσκο θα ήταν, μόνο και μόνο αν βρισκόταν στις προσφορές κάποιου δισκοπωλείου, για τον πολύ απλό λόγο ότι θα με ξεγέλαγε το εξώφυλλο του, καθώς είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο πραγματικά αξίζει να τον αγοράσει κανείς.
Το ντουέτο από τη Γερμανία (Albert Poschl και Ralf Summer) έχει καταγράψει στο καλλιτεχνικό βιογραφικό του άλλες τρεις δισκογραφικές κυκλοφορίες των οποίων το περιεχόμενο ομολογώ ότι δεν γνωρίζω αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν χάνω και τίποτα. Άλλωστε η ίδρυση της δικιάς τους δισκογραφικής εταιρείας, ονόματι Echokammer, τους δίνει αυτομάτως το ελεύθερο να κυκλοφορούν οτιδήποτε θεωρούν οι ίδιοι άξιο κυκλοφορίας, οπότε σε αυτόν τουλάχιστον το τομέα τους βγάζω το καπέλο.
Κατά τα λοιπά το ‘We Only Have Music’ θα χαρακτηριζόταν ως ένας δίσκος πειραματικός, σε τέτοιο βαθμό όμως που το συγκρότημα καταλήγει να ξεχάσει το σκοπό του και δημιουργεί απλά μουσική για τον κάδο ανακύκλωσης. Συν τοις άλλοις, η ανεπιτυχής προσπάθεια μίξης διαφορών μουσικών στυλ χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, αφαιρώντας άλλους δύο πολύτιμους βαθμούς από τη συνολική βαθμολογία του δίσκου, κάνοντας το μαγικό 10άρι=Απαράιτητο του Avopolis να φαίνεται μίλια μακριά. Οι συνδυασμοί που κατάφερα να καταγράψω ήταν οι εξής: α) καθαρή electronica στο ‘Sneakers Make Me Depressive’, β) electronica με 60’s garage κιθαριστικά στοιχεία στα ‘Reduced To My Dick’, ‘Electronic Partners’ και ‘Glamour Is A Drug’, γ) electronica με 90’s grunge κιθαριστικά στοιχεία στο ‘We Only Have Music’ και δ) electronica με ποπ, γαρνιρισμένη με βιολιά στο ‘Big Black Rainbow Over My Life’.
Όσοι από εσάς προσέξατε και τους τίτλους των κομματιών, θα συμπεράνατε ότι και στον τομέα αυτό η μπάντα δεν αποδίδει πολύ καλά και σας πληροφορώ ότι έχετε απόλυτο δίκιο. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι στο εναρκτήριο κομμάτι ‘Sneakers Make Me Depressive’ πέραν της συγκεκριμένης φράσης ακούγεται μόλις άλλη μία, η ‘trouble with the product: we got it’ .
Προτείνω λοιπόν, σε περίπτωση που έρθετε σ’ επαφή με αυτόν τον δίσκο, στροφή 180ο και αναζήτηση κάποιου άλλου καλύτερου. Άλλωστε, ‘We Only Have Music’.
