Άπαξ και αποφασίσεις να παίξεις hardcore, ξέρεις ότι απευθύνεσαι σε ένα κοινό που ζητά λίγα αλλά πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Οργή, ακεραιότητα, γρήγορα κομμάτια που να μπορούν να μετατρέψουν μια ανεξάρτητη συναυλία σε κόλαση και, ει δυνατόν, τα ρεφρέν των Biohazard και των Agnostic Front, όπου όλο το συγκρότημα ενώνει τις φωνές του για να δημιουργήσει το συλλογικό αίσθημα. Κάθε είδους πειραματισμός μπορεί να είναι καλοδεχούμενος αλλά δεν είναι και απαραίτητος.
Στην περίπτωση των Terror βρίσκουμε τυπικό hardcore, υψηλής ποιότητας και συμπυκνωμένης οργής αλλά χωρίς πολλές εκπλήξεις. Από το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει καταιγιστικά το δίσκο φαίνονται οι old school διαθέσεις τους με τον τραγουδιστή Scott Vogel να συνοδεύεται από τους Jamey Jasta (Hatebreed) και Freddy Cricien (Madball), οι οποίοι δίνουν την ευλογία τους στο γκρουπ. Για τα υπόλοιπα 30 λεπτά περίπου, οι ρυθμοί δε χαλαρώνουν σχεδόν ποτέ, ο Vogel φτύνει τους στίχους με αηδία, ενώ οι κιθάρες χτίζουν αρχετυπικά ριφ του είδους με άνεση. Ο “ραδιοφωνικός” χαιρετισμός των Dilated Peoples στο “All I’ve Got” δείχνει ότι μπορεί το hardcore και το υγιές hip hop να μην τέμνονται μουσικά, εκφράζουν όμως παράλληλη οργή, εξ’ού και οι σκηνές μπορούν να διέπονται από αλληλοσεβασμό.
Ασφαλώς το πρόβλημα των Terror είναι εμφανές. Στην εποχή των Converge, των Nora και πολλών άλλων που παίρνουν το hardcore και το εμπλουτίζουν με τη φαντασία που του λείπει, αυτοί δηλώνουν αφοσιωμένοι στη φόρμα και φυσικά αυτοπεριορίζονται. Παρ’όλα αυτά, το “One With The Underdogs” (όπως και το “All Hail The Dead” των Walls Of Jericho) αποδεικνύουν ότι το hardcore δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ζήτημα επιβίωσης στο κοντινό μέλλον.
