Η αλήθεια είναι ότι αυτό που με τράβηξε αρχικά σε αυτό το δίσκο είναι το μότο που υπάρχει δίπλα στον τίτλο Quiet Love και λέει αυτολεξεί “a mini jazz opera in 11 acts’’. Το δεύτερο ήταν η εντυπωσιακή χάρτινη συσκευασία, από αυτές που ανοίγεις και ανοίγεις μέχρι να καταφέρεις να βρεις το cd.. Επίσης τo artwork είναι βυθισμένο στο βαθύ μπλε και οι φωτογραφίες θολές και ‘κουνημένες’. Τέλος το δίδυμο είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον, ένας βούλγαρος συνθέτης και μια ερμηνεύτρια με ελληνικές ρίζες σε μια παραγωγή με έντονο βαλκανικό χαρακτήρα.
Όλα αυτά βρίσκουν σιγά σιγά την εξήγησή τους. Ο Milcho Leviev, σημαντικός πιανίστας και jazz μουσικός, άφησε τη Βουλγαρία από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και έκτοτε γυρίζοντας την Ευρώπη και την Αμερική συνεργάστηκε με γνωστούς μουσικούς όπως οι Don Ellis, Billy Cobham, Art Pepper, Al Jarreau κα. Η μουσική του αποκλειστικά instrumental γιατί όπως γράφει και ο ίδιος στις σημειώσεις του cd, πάντα θεωρούσε ότι το τραγούδι καταστρέφει τη μουσική και αυτός ήταν ο λόγος που δεν του άρεσαν ποτέ οι όπερες. Οι σπουδαίοι άνθρωποι όμως αναθεωρούν διαρκώς τις απόψεις τους και αυτό έκανε και ο Leviev με μετά από προτροπή της Vicki Almazidu.
Έτσι εξηγείται και το ‘mini jazz opera’. Η μουσική είναι συμπρωταγωνίστρια του τραγουδιού, το σχήμα μικρό και ευέλικτο, η ερμηνεύτρια μόνο μία και το concept ενιαίο. Ποιο είναι αυτό; Μα βέβαια η αγάπη σε όλες της τις μορφές ή όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται στο booklet: η αγάπη για τους ανθρώπους, τις ιδέες (for frederic and bill), τα ζώα (diamond rings), τη φύση (dark desert wind), η αναζήτηση της αγάπης σε έναν ανέραστο κόσμο (lydian riff), η αγάπη του εαυτού μας (213-985-3763), η αιωνιότητα της αγάπης (a question) και το μυστήριο της αγάπης (όλα τα κομμάτια).
Η μουσική του Micho Laviev ξεκινάει από το κλασικό πιάνο για να περάσει στην jazz και να καταλήξει στο ethnic. Οι μουσικοί είναι εξαιρετικοί και η Vicky Almazidu έχει την τεχνική αρτιότητα μιας jazz τραγουδίστριας. Οι ενορχηστρώσεις είναι πολύ καλές και σώζουν τις μπαλάντες από το να πάρουν την μελιστάλακτη ανιαρή οδό. Όπως στο Sad a little bit που περιέχει ένα προ-ηχογραφημένο σόλο του Art Pepper από μια εκτέλεση του 1980 ή το For frederic and bill στο οποίο το πιάνο του Leviev συναγωνίζεται αυτό του Antoni Donchev με τον ένα να παίζει jazz και τον άλλο Chopin!
Η μουσική αυτή διάσταση του Quiet Love είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του, μια και η μουσική δεν συνοδεύει το τραγούδι αλλά αντίστροφα. Περιμένουμε με αγωνία και τη συνέχεια με μια ‘full’ jazz opera που κατά τα λεγόμενα του Leviev είναι μέσα στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.
