Η αυτοκρατορία δεν αντεπιτίθεται, επιτίθεται πρώτη, μας πληροφορούν συμπερασματικά οι Bad Religion, λες και δεν το γνωρίζαμε! Πολλές είναι οι φορές που θα νοιώσουμε το αίσθημα του déjà vu κατά τη διάρκεια της ακρόασης αυτού του δίσκου, ή για να είμαστε ακριβείς, καθ’ όλη τη διάρκειά του είναι που κάθεσαι πίσω στην πολυθρόνα σου και χαμογελάς, λες και ακούς κάτι που έχει γράψει και ηχογραφήσει εσύ ο ίδιος. Ο λόγος απλός: σου φαίνονται όλα τόσο γνώριμα και τόσο προβλέψιμα, ώστε πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί μπήκαν στον κόπο οι Bad Religion να μπουν ξανά στο στούντιο, να ξοδέψουν όλες αυτές τις ώρες ηχογράφησης και να βγουν από εκεί με ένα νέο άλμπουμ ανά χείρας, το οποίο ελάχιστες διαφορές έχει με το προηγούμενο ή το προ-προηγούμενο.
Δεν είναι κακός δίσκος το “The Empire Strikes First”, είναι καλά παιγμένο punk και με ενθουσιασμό, όσος τουλάχιστον έχει απομείνει σε μουσικούς της δικής τους ηλικίας και προϊστορίας στο χώρο. Τα μηνύματα είναι σίγουρα περισσότερο συμπυκνωμένα στους στίχους τους και περισσότερο ρεαλιστικά, κρατώντας πάντα την απαραίτητη επαφή με τα αρχέτυπα σλόγκαν της πανκ επανάστασης. «Είναι καιρός να γυρίσει το κύμα» διακηρύσσουν από το εσώφυλλο, κι εσύ κοιτάζεις το ημερολόγιο να δεις αν η ημερομηνία είναι σωστή. Εντάξει, μπορεί τα μηνύματα αυτά να είναι πάντοτε επίκαιρα – κι ίσως σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ – αλλά νομίζουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαπιστώσει τη δύναμη της μουσικής απέναντι στις πολιτικές εξουσίες και το πώς η δύναμη αυτή χρόνο με το χρόνο φθίνει…
Έτσι , ίσως και να χαμογελάσετε πονηρά διαβάζοντας έναν τίτλο τραγουδιού όπως το “Los Angeles Is Burning” – προφανώς κατά το “London’s Burning” μια εικοσιπενταετία πριν, αναλογίζονται άραγε το διάστημα του χρόνου αυτό; - ή το αναρχικού πνεύματος “Atheist Peace”. Δεν αμφισβητούμε τις αγαθές προθέσεις των Greg Graffin και Brett Gurewitz που ηγούνται εδώ και χρόνια των Bad Religion, είναι όμως που είναι φανερό πια ότι δεν αφορούν πλέον παρά τους φανατικούς οπαδούς τους κι όχι τους ακροατές με ευρύτερα ενδιαφέροντα. Δεν εννοούμε ότι θα έπρεπε να αρχίζουν να παίζουν disco ή να κάνουν τη μνημειώδη στροφή της καριέρας τους, αλλά δεν παύουν ως έχουν να μοιάζουν με ένα ενδιαφέρον κομμάτι του πανκ μουσείου, απ’ αυτά που, κοιτάξτε έκπληξη, αναπνέουν ακόμα…
