Ο κύριος Rishaug είναι Νορβηγός. Αυτό και μόνο είναι ένας καλός λόγος για να μας τραβήξει το ενδιαφέρον μια και κάτι φαίνεται να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα και έχουμε ενδιαφέρουσες παρουσίες σε όλα τα μουσικά είδη. Μπορεί στην ποπ και την τζαζ κάτι τέτοιο να γινόταν και παλιότερα, αλλά πλέον παρατηρούμε μια πλήρη εκπροσώπηση σε όλα τα στυλ, από το metal μέχρι την electronica. (Παρένθεση: για όσους δεν την είχαν προσέξει όταν την παρουσιάσαμε, υπάρχει μια συλλογή προ διετίας, ονόματι Neither NorWay, η οποία αποδεικνύει του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας αξιότατους αν και άγνωστους Νορβηγούς καλλιτέχνες).
Ας επιστρέψουμε όμως στον Alexander Rishaug ο οποίος έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα cd (το Panorama) και με τη δεύτερη κυκλοφορία του, εδραιώνεται για τα καλά στο χώρο της σκανδιναβικής ηλεκτρονικής μουσικής. Το Possible Landscape περιλαμβάνει αναλογικούς ήχους που παρήγαγε και ηχογράφησε μόνος του, ενώ στη συνέχεια τους επεξεργάστηκε στον υπολογιστή του, συνδυάζοντάς τους με ηλεκτρονικά textures. Στην επεξεργασία μπήκαν και αρκετά κοψίματα, clicks και beats (οι φίλοι της ηλεκτρονικής μουσικής καταλαβαίνουν πολύ καλά τη διαδικασία) καταλήγοντας σε κάτι που συμπεριλαμβάνει τόσο την ambient αρμονία , όσο και τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.
Στο ξεκίνημα συναντάμε μια ‘συμφωνία υψηλών συχνοτήτων’ στο The Mountain Song πριν περάσουμε στο ατμοσφαιρικό αλλά και αργό στην ανάπτυξη Or L!. Στη συνέχεια οι κρότοι και τα κοψίματα όλο και αυξάνονται (στo Cross Platform) για να φτάσουμε στο σκοτεινό αλλά και ενδιαφέρον Dual Appearance. Το Tatlic που ακολουθεί, είναι επίσης αρκετά περίπλοκο αλλά και περίτεχνο αντίθετα με το Room Tone που είναι ελαφρώς μονοδιάστατο. Το My Favourite Place που κλίνει το δίσκο είναι το πιο μακροσκελές κομμάτι (πάνω από 13 λεπτά), που δίνει και την τελευταία abstract πινελιά.
Γενικά τα σχεδόν 70 λεπτά του Possible Landscape δείχνουν σε στιγμές να πλατειάζουν ελαφρώς, χωρίς να σημαίνει ότι χάνεται εντελώς το ενδιαφέρον. Η electronica του Rishaug εμπεριέχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και το Possible Landscape επιβεβαιώνει τη θεωρία περί άγνωστης αλλά ενδιαφέρουσας Νορβηγικής σκηνής που λέγαμε στην αρχή. Απλά η μουσική σε φάσεις περνάει στο background, το οποίο βέβαια ένας Brian Eno θα υποστήριζε ότι δεν είναι σε καμιά περίπτωση κακό...
