Ο νέος δίσκος του βέλγου Arne van Petegem, ή αλλιώς Styrofoam, είναι μια μικρή υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της ηλεκτρονικής ποπ. Ρίχνοντας μια ματιά σε όσους συμμετέχουν σε αυτόν βλέπουμε μια κανονική dream team. Έχουμε και λέμε: Valerie Trebeljahr (από Lali Puna), Markus Acher (από Notwist), Ben Gibbard (από Postal Service και Death Cab For Cutie), Andrew Kenny (από American Analog Set), Alias (από Anticon), Bent Van Looy (από Das Pop) και Miki Yoshimura (από Pitchtuner). Οι οπαδοί της εν λόγο σκηνής θα έχουν ήδη ενθουσιαστεί και θα τρέχουν κιόλας στα δισκάδικα!
Το πως συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί και συμμετέχουν σε αυτόν τον δίσκο έχει την εξήγησή του. Όλα ξεκίνησαν όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής ενός από τα πιο ιστορικά club των Βρυξελλών, του Ancienne Belgique, ανέθεσε στον Arne, στα πλαίσια του εορτασμού των 25 χρόνων λειτουργίας του, να προσκαλέσει κάποιους από τους αγαπημένους του μουσικούς. Έτσι ο Arne μάζεψε όλους τους προαναφερθέντες και επί τη ευκαιρία τους στρίμωξε και για λίγο στο studio.
Θα μπορούσε το όλο project να καταλήξει σε μουσικό αχταρμά, αλλά ο Arne, όπως θα παρατηρήσατε, φρόντισε να προσκαλέσει μόνο όσους βρίσκονται πολύ κοντά στο δικό του ήχο. Ακόμα και τα φωνητικά ταιριάζουν και συχνά δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τη δικιά του φωνή από αυτή των guests που συνήθως αναλαμβάνουν τα δεύτερα φωνητικά. Έτσι έχουμε ένα δίσκο που με συνέπεια ακολουθεί τον ήχο σήμα κατατεθέν της Morr Music, δηλαδή τη μελαγχολική ηλεκτρονική ποπ, η οποία συνοδεύεται από μια σειρά ακουστικά όργανα με γλυκιά υφή όπως το πιάνο και η ακουστική κιθάρα.
Το πιάνο μια και το αναφέραμε, το αναλαμβάνει ο Bent Gibbard στα δυο πιο ατμοσφαιρικά και χαλαρά τραγούδια του δίσκου, το Your Eyes Only και το Make It Mine. Σε άλλες στιγμές οι ρυθμοί ανεβαίνουν λίγο, όπως στο κολλητικό Anything ή το εναρκτήριο Misguided στο οποίο ο Alias κάνει ένα εμβόλιμο rapping. Αυτός είναι και η μόνη όχι τόσο προφανής μουσικά συνεργασία, αν και οι κατά τ’ άλλα σχέσεις Anticon-Morr είναι κάτι παραπάνω από στενές.
Παρόλο που η παραγωγή είναι καταπληκτική και οι συμμετοχές άψογες, το Nothing’s Lost απέχει από το να θεωρηθεί δίσκος ορόσημο για τη συγκεκριμένη σκηνή, όπως πιθανών να επιδίωκε ο κύριος Arne. Άντ’ αυτού, πρόκειται για έναν αρκετά καλό δίσκο, με συμπαθητικά τραγούδια, κάποιες εκλάμψεις (πιθανόν και κάποιες μετριότητες) που αξίζει αναλόγου προσοχής.
