Το φαινόμενο Robbie Williams είναι σίγουρα μοναδικό τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον για το χώρο της –αρσενικής- ποπ μουσικής βιομηχανίας. Πότε άλλοτε είχαμε δει έναν ντροπαλό και μάλλον low profile πιτσιρικά να μεταμορφώνεται σε λιγότερο από δέκα χρόνια στο πιο sexy pop icon και μάλιστα από την φυλή που κατοικεί στην Γηραιά Αλβιώνα. Ένας 30 something, που μπορεί να μην έχει την καλύτερη φωνή του κόσμου, μπορεί να μην δέχεται και τις καλύτερες των κριτικών από τους απανταχού διακεκριμένους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μουσικοκριτικούς, αλλά σίγουρα ξέρει πώς να κάνει τις ανά την Ευρώπη (πολύ πιθανό και ανά την Ασία, θα σας γελάσω) θηλυκές υπάρξεις να ξεσκίσουν ό,τι φορούν και δεν φορούν σε κάθε του κίνηση.
Το πιο σημαντικό που κατάφερε όμως το συγκεκριμενο φαινομενο είναι να αποδειξει στο μέγιστο βαθμό πως εάν υπάρχει θέληση, δύο θελγηματικά λακάκια στα μάγουλα, αλλά και ένας ή περισσότεροι έξυπνοι μάνατζερ, η επιτυχία χτίζεται και μεγαλώνει, ακόμα και όταν όλες οι προβλέψεις σε θέλουν τελειωμένο. Κάπως έτσι τον ήθελαν οι κακιές γλώσσες τον Robbie αμέσως μετά την αποχώρησή του από τους Take That. Φευ...
Εκείνος με ένα πρώτο (όπως καταλαβαίνετε, θέλουμε να ξεχάσουμε την διασκευή του στο Freedom '90 του George Michael) single, εντελώς διαφορετικό από το ρεπερτόριο στο οποίο είχε συνηθίσει τους φίλους του μπήκε δυναμικά σε μία νέα εποχή γεμάτες επιτυχίες. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που οι αδερφοί Gallagher ήταν οι βασιλιάδες των βρετανικών και όχι μονο charts. Το Old Before I Die ήταν μία καλογραμμένη rock-pop μελωδία, που προσπάθησε να απενεχοποιήσει το σχετικά κοντινό παρελθόν και να θέσει τις βάσεις για μία κλασικότροπη τραγουδοποιία, που κατά καιρούς έριχνε κλεφτές ματιές σε όλη την γκάμα επιλογών που της έδινε το βρετανικό ή αμερικάνικο παρελθον (βλέπε Beatles, Kiss, κ.ά).
Για την φωνή είπαμε πιο πάνω. Όσο για τα τραγούδια λοιπόν, τα οποία τελικά είναι ευκαιρία να αποτιμήσουμε εδώ, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να δηλώσει με το χέρι στο ευαγγέλιο πως δεν βρέθηκε έστω μία φορά να σιγοτραγουδά στο μπάνιο του κάποιο από αυτά. Αρκετά singles του ήταν από συμπαθητικά εώς πολύ καλά, με το κάποια όπως το Angels ή το No Regrets, να μπορούν να διεκδικήσουν θέση στα δέκα καλύτερα pop singles της τελευταίας δεκαετίας.
Το πρόβλημα του Robbie όμως δεν ήταν αυτό. Ακόμα κι όταν έβγαζε μάπες singles όπως το Kids, πάντα κατάφερνε να κερδίζει τη συμπάθειά μας με τον κωλοπαιδισμό που επιδείκνυε. Δυστυχώς όμως δεν έχει ακόμα επιδείξει τον ίδιο κωλοπαιδισμό στις μουσικές του επιλογές. Ίσως μάλλον αυτός να είναι ο λόγος που ακόμα –και ενδεχομένως ποτέ να μην το κάνει- δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την αμερικάνικη αγορά. Έχει μείνει προσκολλημένος στην ίδια συνθετική φόρμα από το ξεκίνημα της καριέρας του, μην καταφέρνοντας να εκπλήσσει από ένα σημείο και μετά με τις μουσικές του επιλογές, παρά μόνο με τα τερτίπια του στο φακό, στις διάφορες συνεντεύξεις και στα video clips.
Και αυτή είναι η διαφορά του για να μπορέσει να πλησιάσει κάποια στιγμή το μυθικό status της Madonna. Ποιο το επιμύθιο; Με αυτό άλμπουμ φαίνεται να κλείνει μία σελίδα στην καριέρα ενός από τους πιο πετυχημένους τραγουδιστές των τελευταίων χρόνων. Η γνώμη μου είναι ότι άργησε να κλείσει η συγκεκριμένη περίοδος. Ελπίζουμε η ενασχολησή του με την έβδομη τέχνη να του δώσει τα κατάλληλα ερεθισματα για να είναι σε θέση να παραγγείλει να του φτιάξουν καμιά διαφορετική μουσική της προκοπής.
