O Mark Knopfler -πρώην Dire Straits- αναμφισβήτητα είναι ένας εξαίρετος κιθαρίστας με άψογη τεχνική και χαρακτηριστικό ήχο -όχι όμως και πρωτότυπος. Ο Knopfler ανήκει στη σχολή Eric Clapton / J.J. Cale και το ύφος -τόσο το παίξιμο της κιθάρας, όσο και συνθετικά- μπορεί να χαρακτηριστεί ως laid-back. Easy-going συνθέσεις, επομένως, οι οποίες ρέουν με άνεση και με νωχελικό, κατά βάση blues, ύφος.
Το πρόβλημα με τον Mark Knopfler είναι πως συχνά προτιμά το δρόμο της MOR μπαλάντας, η οποία λειτουργεί είτε σαν μια new age εκδοχή των blues, είτε σαν σαλονάτη μουσική υπόκρουση. Ακίνδυνα δηλαδή πράγματα, εώς και βαρετά, έστω κι αν είναι καλοφτιαγμένα και όχι ιδιαίτερα ενοχλητικά. Μια χαρά μουσική -υπόκρουση για να σιδερώνεις τα ρούχα, να βάφεις τους τοίχους ή να κάνεις χαρτοκοπτική. Λίγο-πολύ ό,τι θα ακούσεις σ' ένα μεγάλο μέρος του ολοκαίνουργιου "Shangri-La".
Έτσι ονομάζεται το στούντιο στο Malibu, στο οποίο ο Mark ηχογράφησε από το νέο άλμπουμ του. "Shangri-La" oνομάζεται όμως και ο μυθικός τόπος, δηλ. μια ουροπία. Σε αυτόν, τον κατά Mark Knopfler μη-τόπο, "κατοικούν" τα φαντάσματα του Elvis Presley ("Back to Tupelo"), του Lonnie Donegan προπάτορα της βρετανικής blues-folk ("Donegan's Gone"), του μποξέρ Sonny Liston ("Song for Sonny Liston" -βασισμένο στο βιβλίο "Night Train" του rock κριτικού Nick Tosches), αλλά και στριπτιζέζ, τζογαδόροι, απατεωνίσκοι.
Η μουσική που συνοδεύει αυτούς τους ήρωες (και αντι-ήρωες) είναι κατά βάση -όπως προαναφέραμε- ένα εύπεπτο είδος MOR-blues μπαλάντας. Τι επιπλέον απομένει; Το mid-tempo blues-rock του single "Boom Like That", η επίδραση του Hank Marvin (των Shadows) στον ήχο της κιθάρας, το blues-boogie του "Song for Sonny Liston", το latin χρώμα (η μεξικάνικη σερενάτα του "Our Shangri-La", το ζωηρό "Postcards from Paraguay"), η κιθάρα που γεμίζει στο "The Trawlerman's Song" και το noir ύφος του "Don't Crash the Ambulance".
Χαλλλλααααράαα -όπως θα έλεγαν και οι Θεσσαλονικείς. Αγγλιστί: Laid Back.
