Πριν δυο χρόνια, το ντεμπούτο άλμπουμ ("The Music") της τετραμελούς αυτής μπάντας από το Leeds με έκανε να χοροπηδώ -παίζοντας αόρατες κιθάρες- λες και ήμουν είκοσι χρόνια νεώτερος, παραδομένος στον ελαφρώς ψυχεδελικό wah-wah στροβιλισμό της μουσικής τους. Ήταν τέτοια η ενέργεια της μουσικής των -ένα ευφορικό μίγμα baggy rock περασμένο από το πανοραμικό rock των Verve- που σε έσπρωχνε να εκτονωθείς. Οι όποιες αδυναμίες που υπήρχαν περνούσαν απαρατήρητες, αφού πρώτο λόγο είχαν η ακαταμάχητη κιθαριστική ενέργεια και το χορευτικό πεδίο της μπάντας.
Όχι όμως πλέον. Και αυτό γιατί οι αδυναμίες όχι μόνο διογκώθηκαν, αλλά ως καρκινικά κύτταρα επεκτάθηκαν και κυριάρχησαν, όπως τουλάχιστον εμείς διακρίνουμε στο δεύτερο αυτό άλμπουμ τους.
Η ομότιτλη του άλμπουμ σύνθεση ανοίγει το cd με αλά Edge τεχνικής prog-metal riffs (και με την ψευδο-ανατολίτικη κλίμακα προς Led Zeppelin μεριά να παραπέμπει), ενώ η έρρινη, τσιριχτή φωνή του Robert Harvey -σαν το ευνουχισμένο ανηψάκι του Liam Gallagher- οδηγεί, στα πέντε λεπτά που διαρκεί το τραγούδι, τα νεύρα μας στα όριά τους. Ένας ακατάπαυστος ορυμαγδός ήχου και φωνής, ο οποίος στα τρία λεπτά έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του, με τα επόμενα δύο λεπτά να αφιερώνονται στο φαντασιακό κοινό των εν σταδίω συναυλιών (ή στην κατώτερη των περιπτώσεων, στους τέσσερις τοίχους του δωματίου σου).
Αν τελείωνα εδώ την κριτική παρουσίαση θα τα είχα πει όλα. Τουλάχιστον όσα πρέπει και έχουν σημασία: οτι ο τραγουδιστής των Music είναι πιο κοντά στη σχολή των Dio παρά του Ian Brown και πως το παρακάνει -σε εξοργιστικό σημείο- με το να τραβάει τη φωνή του, ότι το prog-metal στοιχείο είναι σαφώς πιο έντονο (στο "Freedom Fighters" έχουμε την indie rock εκδοχή του AOR-metal), ότι οι περισσότερες συνθέσεις με την ολομέτωπη ηχητική επίθεση κουράζουν, ενώ εξαντλούνται γρήγορα, ότι το εκστατικό stadium rock των U2 είναι το κρυφό όνειρο της μπάντας, είτε αυτό διασταυρώνεται με τους Jane's Addiction ("Into the Night"), είτε με το επικό rock των "ποιος-τους-θυμάται" Spear of Destiny ("Cessation"), ότι τελικά πρόκειται για μια stadium rock εκδοχή του εναλλακτικού rock, μια εκδοχή που έχει πρόθεση, διάθεση και το θράσος, αλλά είναι κατώτερη του μέσου όρου (ακόμα και αυτό το όνομα της μπάντας δείχνει πόσο λίγη έμπνευση υπάρχει).
Ίσως μόνο στην επική μπαλλάντα ("Open Your Mind") που κλείνει το άλμπουμ, οι Music αφήνουν να χυθεί λίγη πραγματική έμπνευση και χάρισμα. Από 'κει και πέρα έχουμε να κάνουμε με μία -ίσως- καλή συναυλιακή μπάντα με πολύ λίγο μέλλον μπροστά τους.
