Αν θέλαμε να δώσουμε μια απλουστευμένη ερμηνεία στο φαινόμενο Bjork, θα λέγαμε ότι η αποτελεί τη σύνθεση δυο στοιχείων: της εντυπωσιακής, εκφραστικής, αντισυμβατικής, παρανοϊκής (ότι επίθετο και να βάλουμε είναι λίγο) ερμηνείας και του άρτιου μουσικού αισθητηρίου, το οποίο την οδηγεί στις πιο εύστοχες συνεργασίες. Απόρροια αυτών των δυο, σε συνδυασμό με το εσωτερικό της δαιμόνιο, που την σπρώχνει συνεχώς σε κάτι νέο και διαφορετικό, είναι και το Medulla.
Το πρώτο στοιχείο, η φωνή της, παρατίθεται στα 14 τραγούδια του Medulla, σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό γιατί όλα τα τραγούδια είναι απογυμνωμένα από τα πολλά beats, τις πλούσιες ενορχηστρώσεις και το περίεργο programming που μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν. Το στοίχημα του Medulla για την Bjork ήταν να ακολουθήσει την αντίστροφη τακτική από ότι συνηθίζεται, να ξαλαφρώσει τα τραγούδια από τις περισσότερες οργανικές επικαλύψεις και να αφήσει μόνο μερικά περιστασιακά ηλεκτρονικά textures και ‘ανθρώπινα’ beats από τον Rahzel (των Roots) και άλλους παρόμοιους. Αντίθετα πρόσθεσε πολλά επίπεδα από την δική της φωνή όπως και τις φωνές από την Icelandic Choir.
Εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο στοιχείο, τις συνεργασίες, οι οποίες προσθέτουν σημαντικές πινελιές σε αυτόν τον τόσο προσωπικό δίσκο. Mark Bell, Valgeir Sigurdson, Matmos και λοιποί, προσθέτουν σποραδικά και διακριτικά ηλεκτρονικό programming ενώ ο Rahzel δίνει το πιο συχνό και έντονο παρόν. Η ‘Ισλανδική Χορωδία’ δίνει το background στο οποίο κάνει η Bjork της γνώριμες φωνητικές ακροβασίες ενώ ο Robert Wyatt συμμετέχει σε ένα τραγούδι, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο το ρόστερ των guests.
Αν κάναμε μια (επισφαλή) προσπάθεια να κατηγοριοποιήσουμε τα 14 τραγούδια του δίσκου θα λέγαμε ότι περιλαμβάνουν κάποια ‘συμβατικά’ τα οποία θυμίζουν κάτι από κανονική δομή τραγουδιού, όπως τουλάχιστον την έχει στο μυαλό της η Bjork και αυτά είναι τα Who Is It, Triumph of a Heart και ίσως το εναρκτήριο Pleasure is All Mine. Μια άλλη κατηγορία είναι οι ύμνοι ‘μοναστηριακού ύφους’ όπως το Submarine, Vakuro κ.α. Τέλος υπάρχει η κατηγορία ‘Oceania’ (το τραγούδι που πλέον όλοι γνωρίζουν από τους Ολυμπιακούς) στη οποία έχουμε τις αντισυμβατικές χορωδιακές προσθήκες στην ήδη περίεργη ερμηνεία της Bjork. Λες και πότισε όλη τη χορωδία με το περίεργο Ισλανδικό ζωμό που έπεσε μέσα μικρή και την έκανε έτσι αφηνιασμένη.
ΟΚ! Το Medulla είναι ο δίσκος που θα εξυμνήσουν κοινό και κριτικοί και μετά θα τον βάλουν στο ράφι τους. Δεν είναι σαν το Debut που ξύπναγες και κοιμόσουν μαζί του. Είναι δύσκολος, απαιτεί προσοχή και προσηλωμένη ακρόαση. Αυτό όμως δε μειώνει την αξία και τη διαχρονικότητα του. Αντιθέτως για άλλη μια φορά η Bjork προσφέρει απλόχερα συγκινήσεις και στιγμές άκρως προσωπικές, όπως κάνει και στις συναυλίες της … τότε στο Λυκαβηττό, λίγο πριν στο Reading, πέρσι στο Sonar …(σταματάω εδώ τις αναπολήσεις για να μη με πιάσουν τα δάκρια).
