Μουσικοί της ποπ και ροκ μουσικής, οι οποίοι ενίοτε ασχολήθηκαν με την ηθοποιΐα, αλλά και το αντίστροφο, είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία, το επιμύθιο της οποίας συμπυκνώνεται στη λαϊκή ρήση «ή παπάς – παπάς ή ζευγάς – ζευγάς», γιατί «δυό καρπούζια δε χωράνε στην ίδια μασχάλη» ή «ο καθείς στο είδος του και ο Λουμίδης στον καφέ».
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με την εξαμελή μπάντα 30 odd foot of grunts; Απλούστατα, ένα από τα ιδρυτικά μέλη – γύρω στο ’92 – αυτής της μπάντας δεν είναι άλλος από τον πολύ Russell Crowe! Με μια διαφορά. Απ’ότι ακούμε εδώ – και απ’ότι γνωρίζουμε – η σχέση του R.Crowe με την μουσική μόνο περιστασιακή δεν είναι. Αγαπάει αυτό που κάνει, και προσπαθεί να το κάνει καλά – με βάση πάντα το ταλέντο του και την αισθητική του. Σε αυτήν την τελευταία, υπάρχει και το πρόβλημα: ο Crowe είναι ένας κλασσικός ροκάς, ο οποίος από το ’76 και μετά μόνο κάποιους Elvis Costello, U2 και Midnight Oil φαίνεται να εκτιμά.
Έτσι δικαιολογείται και το γενικό ύφος του άλμπουμ, που φλερτάρει με την εναλλακτικά μελωδική/σκληρή ροκ μπαλάντα. Στο “Never be alone again” ο Crowe μαζί με την Chrissie Hynde τραγουδούν μια σαλονάτη AOR μπαλάντα, ενώ στο “What’s her name?” η μπάντα καταφεύγει στο boogie του Νότου.
Στο “All the white circles” η υπερβολή κάνει κακό σε αυτήν τη σκληρή ροκ μπαλάντα, ενώ για κάτι «διαφορετικό», μπορεί κάποιος ν’ακούσει την αλά Bryan Adams εκδοχή του Elvis Costello στο “Full Length of the River” ή όπως ο Beck – συναντά – τους Midnight Oil στο “Mission Beat”. Για κάτι, όμως, πραγματικά ενδιαφέρον, υπάρχει το ανάλαφρα ρυθμικό “Charlie’s song”, το εύθραστο “Painted Veil” και το «οι U2 – επί σκηνής – με τον Costello», “Inside her Eyes”…
