Πακέτο έφτασαν οι δύο νέες κυκλοφορίες των Creekdippers στα χέρια μας, κάθολου παράξενο αν λάβει κανείς υπόψη του την παραγωγικότητα του ντουέτο πίσω από το όνομα, τόσο σε επίπεδο μπάντας όσο και προσωπικών δίσκων. Από την εποχή λοιπόν που ο Mark Olson εγκατέλειψε τους Jayhawks και το σίγουρα περισσότερο εξασφαλισμένο οικονομικά μέλλον που του προσέφεραν, ηχογραφεί αδιάκοπα δίσκους στο στούντιο του σπιτιού του στο Joshua Tree της Καλιφόρνιας, παρέα πάντα με τη σύζυγό του Victoria Williams, που κι εκείνη με τη σειρά της είχε δική σόλο καριέρα κι εξακολουθεί να ηχογραφεί όταν της δίνεται η ευκαιρία – δεδομένων και των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει – προσωπικούς δίσκους.
Αρκετά δύσκολο λοιπόν να παρακολουθήσεις όλα όσα κάνει το ζεύγος, σε κάθε περίπτωση πάντως αξίζει να αναζητήσεις τους δίσκους που γράφουν, μιας και η δική τους άποψη περί americana είναι αξιοσημείωτη και τις περισσότερες φορές απολαυστική. Το “Mystic Theatre” δεν περιέχει εκπλήξεις, και κανείς δεν περιμένει κάτι τέτοιο απ’ αυτό, παρά μερικές καλογραμμένες συνθέσεις που αποπνέουν αέρα αμερικανικής ερήμου και διηγούνται ιστορίες πασπαλισμένες με την άμμο της. Αν και εύκολα μπορείς να το απορρίψεις σαν μια ακόμη γραφική περίπτωση νεόκοπης απόπειρας στην country μουσική, σώζεται σίγουρα από τη ροκ αίσθηση που διατρέχει τις καλές συνθέσεις, φέρνονται ξανά στο μυαλό τον κλασικό Gram Parsons αλλά και τον Bob Dylan κάποιες φορές. Μια χαρά δηλαδή!
Το “Political Manifest” τώρα, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο! Όχι τόσο μουσικά –αλλοίμονο, μετά από τόσο χρόνια θα αποτελούσε ουτοπική απαίτηση από τους δύο μουσικούς να παίξουν κάτι άλλο από country rock!– αλλά σίγουρα στιχουργικά, μιας και ο δίσκος είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Αμερική. Ίσως να ακούγεται λίγο αστείο, να περιμένεις από δύο μοναχικές φωνές που έρχονται από ένα ασήμαντο σημείο στον τεράστιο χάρτη της Αμερικανικής ηπείρου να κάνουν κάποια διαφορά, μα τελικά, επειδή δεν λείπουν ευφυείς στιχουργικές στιγμές, καταλήγεις να εύχεσαι να μπορούσες να κάνεις αυτές τις φωνές να ακουστούν λιγάκι παραπάνω (έστω και μεταφορικά, μιας και η φωνή της Victoria Williams ομοιάζει του νιαουρίσματος γάτας!).
Οι τίτλοι των κομματιών είναι ενδεικτικοί του κλίματος και του μηνύματος που επιχειρούν να περάσουν στους ακροατές τους: “Poor GW”, “Senator Byrd Speech”, “George Bush Industriale”, “Portrait Of A Sick America” κοκ. Κι όσο κι αν αυτός ο δίσκος δεν πρόκειται να επηρεάσει στο ελάχιστο τις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές, δίνει αρκετή τροφή για σκέψη στους αποδέκτες του, καθώς και ορισμένα, ας μην το ξεχνάμε αυτό, όμορφα, παραδοσιακού χρωματισμού τραγούδια.
