Η επανενεργοποίηση τα τελευταία χρόνια της ιστορικής εταιρείας του ανεξάρτητου rock, της Rough Trade, μας γέμισε χαρά όχι μόνο γιατί απλά υφίσταται, αλλά κυρίως διότι φαίνεται πως «ξεχνιέται», με κυκλοφορίες από ενδιαφέρουσες εως και αντάξιες των λαμπρών πρώϊμων χρόνων της. Η Rough Trade κυκλοφόρησε κάτω από την ετικέτα της άλμπουμ που ξεχώρισαν στο πρώτο μισό της νέας δεκαετίας (βλέπε Strokes, Libertines, British Sea Power), που κάλυψαν νέες τάσεις (όπως η αντιφόλκ των Moldy Peaches και του Jeffrey Lewis), που κινήθηκαν στο χώρο της εκκεντρικής ιδιοσυγκρασίας (Alasdair Roberts). Είναι φανερό πως η λονδρέζικη Rough Trade δίνει πλέον έμφαση στα εκ βορείου Αμερικής ορμώμενα συγκροτήματα (Low, Tyde, Detroit Cobras) ακόμα και από τον Καναδά, όπως οι Hidden Cameras και οι Royal City.
Το τετραμελές γκρούπ των Royal City θα μπορούσε να καταχωρηθεί – κατά επιπόλαιο τρόπο – στην Americana. Ακούγοντας αποσπασματικά το δίσκο τους κάπου εκεί θα τους κατέταγες. Π.χ το Gabboge Rolls ακούγεται – μουσικά και στιχουργικά – σαν φόρος τιμής στον Gram Parsons, ενώ οι φωνητικές αρμονίες και η country – rock του “My Baby is Numbered” παραπέμπουν σε μια διαφορετική εκδοχή των Eagles. Συχνά, υπάρχει κάτι αποσπασματικό στον ήχο τους που άλλοτε μοιάζει να βγαίνει μέσα από το λυκόφως των Velvet Underground (“Can’t You”), όπως όμως το αντιλαμβάνεται ο Bill Callahan (Smog), και άλλοτε σχεδιάζει, με έναν τρόπο όχι και τόσο ενδιαφέροντα, το post – rock με την Americana, όπως στο παρελθόν το επιχείρησαν π.χ οι Shipping News.
Τελικά οι Royal Music φαντασιώνονται πως είναι οι Yo La Tengo που με τρόπο χαλαρό καραβοτσακίζουν τα country – blues. Αν και ακούγεται ενδιαφέρον, σας διαβεβαιώ πως δεν είναι και τόσο, είτε γιατί δεν τους βγαίνει, είτε γιατί η τυποποίηση ενεδρεύει (όπως π.χ το εγω–και-η-ακουστική-κιθάρα–στην-πίσω-βεράντα-μου “That my head were a spring of water” ή η country ικεσία του να-φύγει-το-μωρό-μου στο “Gabboge Rolls”).
Αν υπάρχει τελικά κάτι που ξεχωρίζει στη δουλειά των Royal City είναι η επίδραση του Will Oldham, στο εναρκτήριο του άλμπουμ τους τραγούδι “Bring My Father a Gift”, ο λυγμικός λυρισμός μπορεί να σε λυγίσει, ενώ στο “Enemy” το μουδιασμένο ύφος και η λακωνική μουσική υπόκρουση αποπνέει από το θρηνώδες ύφος του σπουδαιότερου αμερικανου τραγουδοποιού της τελευταίας δεκαετίας. Απο κει και πέρα υπάρχουν στιγμές άλλοτε αρκετές για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον (“Jerusalem”, “She Will Come”, “Ain’t that Way”) και άλλοτε λιγοστές εως και ανύπαρκτες.
Προσεγγίστε με επιφύλαξη.
