Κάνοντας κριτική στο ντεμπούτο άλμπουμ των Bark Psychosis “Hex”, ο μουσικογραφιάς Simon Reynolds ανέφερε για πρώτη φορά τον πολύπαθο στη συνέχεια όρο “Post rock” θέλοντας να περιγράψει τη μουσική τους, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Τουλάχιστον αντιλαμβάνεστε σε ποιο χώρο κινούνται μουσικά, αν και ίσως όχι και πολύ, αφού αργότερα μπάντες σαν τους Mogwai για παράδειγμα τον οδήγησαν σε πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις από εκείνες που είχε στο μυαλό του ο δημοσιογράφος - κάπου εκεί, στις παρυφές του prog rock.
Οι Bark Psychosis είχαν την ατμόσφαιρα στη βάση της μουσικής τους και κατασκεύαζαν ηχητικά τοπία γήινα και διόλου επικά και μεγαλειώδη. Εκτός από εκείνο το άλμπουμ τους, είχαν ηχογραφήσει και μια σειρά από σινγκλ, τα οποία συλλέχθηκαν στο δίσκο “Independency”, κατόπιν όμως πάγωσε η λειτουργία τους μιας και ο άτυπος ηγέτης τους Graham Sutton μετατόπισε το ενδιαφέρον του στο drum ‘n’ bass με τη δημιουργία των Boymerang (το άλμπουμ των τελευταίων “Balance Of The Force” αποτελεί από τα τελειότερα δείγματα του συναρπαστικού του ήχου). Η επιστροφή τους μ’ αυτό το πόνημα είναι τόσο μεγαλειώδης όσο ήταν και το παρελθόν τους, και για μια ακόμη φορά μένεις καθηλωμένος από το κλίμα των συνθέσεων, την ατμόσφαιρα και την απολαυστική ροή των κομματιών.
Το πρώτο όνομα που μας ήρθε σαν αναφορά στο νου ήταν οι κλασικοί Talk Talk του “Spirit Of Eden” και του “Laughing Stock”, μέχρι που προσέξαμε το όνομα του ντράμερ Lee Harris ανάμεσα στους μουσικούς που συμμετέχουν εδώ, εξ ου και ο χαρακτηριστικός ήχος στα πιατίνια (είναι ο ίδιος ήχος που έχει σαμπλάρει και ο DJ Shadow στο “Rabbit In Your Headlights” των UNKLE!).
Από εκεί και πέρα, θα ρίχναμε στο τραπέζι και το όνομα του David Sylvian (ειδικά στο “Burning The City”, ούτως ή άλλως και ο αδελφός του τελευταίου Steve Jansen έχει ένα παρόμοιο παίξιμο στα τύμπανα), μιλάμε για την ίδια άγρια ομορφιά της απλότητας που αναβλύζει από ήχους καλά δουλεμένους και με αδιάκοπες πειραματικές ανησυχίες.
Το “Codename: Dustsucker” δεν είναι ένας δίσκος που επαναπαύεται στις δάφνες μιας αλάνθαστης φόρμουλας που κατέχει από παλιά το σχήμα, αλλά συνδυάζοντας ακουστικές κιθάρες με σεμνά ηλεκτρονικά στοιχεία και ηλεκτρικές κιθάρες με πιάνο και γεμάτα ατμοσφαιρικό εκτόπισμα κρουστά σε εκπλήσσει διαρκώς και για επανελλημένα ακούσματα, τα οποία και δικαιούται εξ ορισμού.
