Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα: δεν υπάρχει κανένας Archie Bronson στο συγκρότημα, κι επίσης είχαμε πολύ καιρό να δούμε δίσκο με τόσο γελοίο όνομα. Μα καλά, είστε σοβαροί; «Γούνα»; Τέλος πάντων, ας πάμε παρακάτω!
Δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν καλό λόγο για τον οποίο ένας προφανέστατα έξυπνος και διορατικός άνθρωπος, εν προκειμένω ο Laurence Bell της Domino Records, να θέλησε να πάρει στη στέγη της ετικέτας του τους Archie Bronson Outfit. Τους είδε λέει να παίζουν στην παμπ της γειτονιάς του και αμέσως τους υπέγραψε. Δεν είναι κακοί, υπήρχε όμως μια εποχή που οι μισές ροκ μπάντες έπαιζαν όπως παίζουν αυτοί τώρα. Την αρχή είχαν κάνει οι Birthday Party, τους ακολούθησαν πιστά οι υπόλοιπες Αυστραλέζικες μπάντες, και κατόπιν στο χορό μπήκε η Βρετανία με τους Gallon Drunk και λοιπούς άλλους θιασώτες των μεταλλαγμένων blues καθώς και η Αμερική, αν και με σαφώς λιγότερες υποψηφιότητες για τη θέση του πιο οργισμένου και ακραίου επί σκηνής συγκροτήματος.
Ή μάλλον καταλαβαίνουμε γιατί τους πήρε. Επειδή κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν παίζει πια έτσι! Και ήταν – είναι – ωραίος αυτός ο ήχος, αν σε συγκινεί ακόμη το ροκ εν ρολ! Αν μάλιστα και ζωντανά το «καίνε», τότε δεν αποκλείεται ανάμεσα στην τρίτη και την τέταρτη βότκα να του φάνηκαν το καλύτερο τρίο στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας. Αν και δεν είναι, δεν είναι απαραίτητα και κακοί, το επαναλαμβάνουμε. Τα σινγλ από το άλμπουμ είναι μια χαρά, το “Islands” περιέχει μια έξυπνη κλεψιά από ένα ριφάκι που χαρακτηρίζει το “We Could Send Letters” των Aztec Camera ενώ το “Kangaroo Heart” θα ήταν ότι θα έπαιζαν οι Smiths αν ποτέ αποφάσιζαν να το ρίξουν λίγο στο γκαράζ!
Από εκεί και πέρα, παίζουν με μια σειρά από κλασικά μοτίβα της ιστορίας της ροκ και αφήνουν τη νεανικότητα να πλημμυρίσει τη μουσική τους. Αποτείνουν μάλιστα έναν πειστικότατο φόρο τιμής στον Neil Young με το “On The Shore”, που όχι μόνο μιμείται στον τίτλο του το “On The Beach” του τελευταίου, αλλά θα μπορούσε κάλιστα να είναι και κομμάτι του!
Γενικότερα πάντως, βρίσκονται αρκετά κοντά στους Yeah Yeah Yeahs και κάποτε στους White Stripes (στο “Riders” π.χ.), αποτελούν προς το παρόν την ουρά της σκηνής, μα δεν αποκλείεται να διεκδικήσουν με αξιώσεις μια υψηλότερη θέση στην κλίμακα στο μέλλον. Προς το παρόν, ας τους κατατάξουμε στους ελπιδοφόρους.
