Πάνω που αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι αυτοί οι Βερολινέζοι της City Centre και της Morr έχουν πιάσει ένα μοτίβο με τον μουντό ηλεκτρονικο-ακουστικό ήχο και το επαναλαμβάνουν ακατάπαυστα, ήρθε αυτός ο δίσκος να ανατρέψει τα δεδομένα. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι εξίσου μουντό και υποβλητικό αλλά επιτυγχάνεται μέσω διαφορετικής οδού. Αυτό γίνεται κατανοητό με την εξής και μόνη πληροφορία: το κεντρικό και δεσπόζον όργανο του Gehen είναι το κλασικό πιάνο!
Θα μπορούσε το Gehen να είναι ένα νεοκλασικό έργο αν ο μοναδικός συντελεστής του ήταν ο Stephan Wohrmann, το ήμισυ των Swod. Αυτός είναι υπεύθυνος για το πιάνο, τα ακουστικά drums και κατ’ επέκταση τον κινηματογραφικό ήχο του Gehen. Το άλλο μισό είναι ο Oliver Doerell γνωστός και ως Dictaphone. Ο Oliver είναι υπεύθυνος για την ηλεκτρονική πλευρά του Swod αλλά και για την προσθήκη κιθάρας/μπάσου. Οι δυο τους είναι συνεργάτες πάνω από μια δεκαετία και κάνουν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως το να συνοδεύουν με τη μουσική τους παλιές βουβές ταινίες.
Σα να παρακολουθείς μια τέτοια ταινία αισθάνεσαι ακούγοντας και το Swod. Το πιάνο του Stephan αναλαμβάνει το κεντρικό ρόλο ενώ οι ηλεκτρονικοί ήχοι και θόρυβοι του Oliver συμβάλλουν δραστικά στη δημιουργία της υποβλητικής ατμόσφαιρας.
Κάπως έτσι θα ακούγονταν αν ξεκινούσαν τώρα να γράφουν μουσική ο Eric Satie και ο Philip Glass. Επίσης είναι το καλύτερο παράδειγμα για το πώς μπορούν να συνδυαστούν αρμόνικα ηχοχρώματα που μοιάζουν εντελώς αντίθετα, όπως ο κρυστάλλινος ήχος του πιάνου και τα θολά ηλεκτρονικά τοπία. Όσοι στις αρχές τις χρονιάς μαγευτήκατε από το υπέροχο έργο του Max Richter θα βρείτε εδώ την καλύτερη συνέχεια.
