Παίρνοντας στα χέρια σου το Anyways αρχίζεις να βιώνεις την ψευδαίσθηση ότι πράγματι κρατάς εκείνο το μικρό τσίγκινο κουτάκι που η μαμά σου γέμιζε με τα καλούδια της πρωί-πρωί, κάθε μέρα πριν φύγεις για το σχολείο. Το εξώφυλλο σε προετοιμάζει για τα αντικείμενα που θα βρεις μόλις το ανοίξεις: ρύζι, καροτάκια, γαρίδες και ούτω καθ’ εξής. ΟΚ, η δική μου μάνα ποτέ δεν είχε τύχει να μου βάλει γαρίδες, αλλά μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για Αμερικανούς (μπρουκλινέζους για την ακρίβεια) και Ελβετούς καλλιτέχνες (Dj Olive, Martin Baumgartner και Bruno Amstad) και ουχί τους ταπεινούς Έλληνες με την ελίτσα και το ψωμάκι.
Ανοίγεις λοιπόν το κουτάκι του κολατσιού και αρχίζουν σιγά-σιγά να σε παίρνουν dub μυρωδιές και chill out γεύσεις, αργά groovy beats, χαλαρά στοιχεία hip hop, ολίγη από ska και reggae, μια δόση από drum n’bass και όλα αυτά φέροντας τίτλους και ονόματα που μονάχα στο φαγητό παραπέμπουν (άντε και στο γλυκό: Rough Muffin): Peanutbutter & Jelly, Crispy Duck, Swordfish (μπλιαχ... πάντα μισούσα τα θαλασσινά), Vegemite Toast, Jellyfish Roll, Little Fruit Juice, Macaroni.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να σας ακούγονται σαν ένας -δύσκολος να αντισταθείτε γευστικός- πειρασμός δεν συμβαίνει όμως το ίδιο αντιστοίχως και στο μουσικό πεδίο. Σίγουρα πρόκειται για ένα album που ακούγεται ευχάριστα στο background, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι ο δίσκος εκείνος που θα σε συνεπάρει με τις συνθέσεις, το ρυθμό ή το κλίμα που δημιουργεί. Συνίσταται μόνο σε βαρυστομαχιασμένους των space cakes (ή rough muffins κατά τους Lunchbox) θιασώτες. Καλή χώνεψη και όνειρα γλυκά...
