Την απόλυτη μουσική σχιζοφρένεια συναντάμε στο τέταρτο album των Γερμανών Felsenreich (Το Βασίλειο Των Βράχων): gothic rock κιθάρες, heavy metal ενορχηστρώσεις, brutal φωνητικά, επική ατμόσφαιρα, τρομπέτες και ηλεκτρονικοί ήχοι μπαίνουν στο blender σε άνισες ποσότητες και το ετερόκλητο μίγμα που προκύπτει απαιτεί γερά νεύρα για να το παλέψεις μέχρι τέλους.
Ο βαρύς μεταλλικός θόρυβος από τις κιθάρες είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Tiefe δηλαδή του Βάθους (απύθμενου θα έλεγα εγώ) σε σημείο που να σου θυμίζει κάτι ανάμεσα σε μια λιγότερο ποιοτική εκδοχή των Rammstein (ως προς τα φωνητικά) και ίσως των Nightwish (ως προς το επικόν του πράγματος) σε κάποιες άλλες –λιγότερες ομολογουμένως- στιγμές. Το χαρακτηριστικό που απεχθάνομαι ίσως περισσότερο σε ένα συγκρότημα, τα δήθεν βίαια φωνητικά που χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την ανυπαρξία μιας τουλάχιστον αξιοπρεπούς φωνής, κάνει την εμφάνιση του στη συντριπτική πλειοψηφία των 13 κομματιών του δίσκου.
Η ατμόσφαιρα του album γυροφέρνει εκείνη τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο gothic και το metal, ευρισκόμενη όμως σαφέστατα προς τη δεύτερη πλευρά. Και αφού λοιπόν έχεις καταφέρει να ανεχθείς γύρω στα 20 λεπτά και 8 ολόκληρα θορυβώδη κομμάτια τα οποία δεν παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερη έμπνευση, αρχίζεις να διαπιστώνεις την ‘’κρίση ταυτότητας’’ που διακατέχει το δίσκο. Αναφέρομαι στο In My Dreams, ένα πολύ όμορφο ακουστικό κομμάτι που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο πιάνο και κατά τη διάρκεια του οποίου επιτέλους ο ‘’βάρβαρος’’ vocalist είτε αποφασίζει να τραγουδήσει σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος είτε δίνει τη σκυτάλη σε κάποιον άλλο. Θα σας γελάσω για το τι πραγματικά συμβαίνει μιας και οι γνώσεις μου στην, τόσο συμπαθή και εύηχη, γλώσσα των γερμανικών δεν αρκούν ούτε για να παραγγείλω βαυαρέζικη μπύρα και ολόκληρο το booklet που συνοδεύει την κυκλοφορία είναι γραμμένο στα γερμανικά. Η έκπληξη όμως συνεχίζεται όταν φτάνουμε στο επόμενο κομμάτι, το Angel, όπου πραγματικά προσπαθείς να καταλάβεις εάν όντως ακούς τους Hawkwind. Ακόμα ένα καλό κομμάτι που επιβεβαιώνει την κρίση ταυτότητας του δίσκου. Τι δουλειά έχει το space rock ανάμεσα σε ένα σωρό από αργόσυρτα μεταλλικά riffs; Δυστυχώς όμως τα καλά σταματούν κάπου εδώ, το ρολόι χτυπά 12, η άμαξα γίνεται πάλι κολοκύθα, τα άσπρα άλογα μεταμορφώνονται σε ποντίκια, ο brutal τραγουδιστής επιστρέφει και ξαναβυθιζόμαστε στο βόρβορο της φασαρίας. Αν δυο ολόκληρα κομμάτια –άντε να βάλουμε και το Animal σαν τρίτο- είναι επαρκής λόγος για εσάς ώστε να αγοράσετε ένα album, τότε δεν έχτε παρά να το επιχειρήσετε.
