Αυτό είναι το ντεμπούτο του -εκ Δυτικού Λονδίνου- David Hurn που έρχεται στη χώρα μας με αρκετή καθυστέρηση από την Penguin. Η περιγραφή δύσκολα θα σας εντυπωσιάσει, αλλά μην ξεγελαστείτε. Ναι είναι Βρετανός folk pop τραγουδοποιός, ναι, ένας ακόμα στη λίστα του acoustic-folk movement δεν πρόκειται να σας αλλάξει τη ζωή, αλλά μήπως πέρα από χαρακτηρισμούς, τον πρώτο ρόλο πάντα έχουν οι ίδιες οι δημιουργίες;
Ο κύριος Hurn, λοιπόν, έχει ως βάση την ακουστική του κιθάρα και ως καρικεύματα, απαλά αγγίγματα του πιάνου, μια γλυκιά pedal steel κιθάρα, μια ελεγχόμενη τρομπέτα και το δίδυμο μπάσο/drums σε δεύτερο ρόλο. Κλασική συνταγή στο κεφάλαιο indie-folk του μουσικού τσελεμεντέ, αλλά όπως είπαμε η φόρμα από μόνη της δεν αρκεί.
Ο David Hurn είναι από εκείνους που όχι μόνο εμπνέονται, αλλά βρίσκουν το δικό τους καταφύγιο στη μελαγχολία, στα χαμηλά φώτα, το χειμώνα, την κλεισούρα και την αναπόληση. Καταφύγιο νοσταλγικό από τη ρουτινιάρικη πραγματικότητα, που τελικά δεν είναι και τόσο αποπνικτική, όπως συμβαίνει με κάποιους ήρωές του. Θα μπορούσες άνετα να ακούσεις -όπως ο γράφων- το "He Was A Woman" ένα ήρεμο πρωινό, παρέα με δίσκους των Mark Eitzel, David Gray, Cowboy Junkies, Billy Bragg, James Yorkston και να το βρεις το πιο αισιόδοξο όλων. Ακόμα και από τα μικρά noir-jazz, αλά Tindersticks ξεπετάγματά του (βλ. "Nancy Put Yourself First for a Change"), το φόντο δεν είναι μαύρο κι άραχνο. Μοναδική εξαίρεση, το απεγνωσμένο "Black Car" που καταλήγει σε ένα θορυβώδες, δραματικό ζενίθ...
Εντέχνως τίποτα το εκθαμβωτικό δεν διαμείβεται εδώ, ούτε τοποθετεί κάποιο λιθαράκι στον κατάλογο της acoustic-folk. Απλά γεμίζει ένα δίσκο με έντεκα -συγκρατημένα μελαγχολικά- τραγούδια που αξίζουν στο σύνολό τους. Λίγο το έχετε αυτό;
