Ο David Grubbs είναι οικεία μορφή στο ελληνικό κοινό και αρκετά αγαπητός στο μικρό indie πυρήνα του. Γνωστός από τη συνεργασία του με τον Jim O’Rourke και άλλους σημαντικούς μουσικούς στους επιδραστικούς Gastr Del Sol, από τη συμμετοχή του στους Red Krayola, αλλά και τη συνεργασία του με τον Will Oldham, μεταξύ πολλών άλλων, o Grubbs ανήκει στην ανήσυχη και παράλληλα παραγωγικότατη ομάδα singer-songwriters που γράφουν τραγούδια συνεχώς, ακόμα και στο χαρτάκι αναμονής της τράπεζας, στο εισιτήριο του τρένου ή στο Madame Figaro της τουαλέτας.
Η ουσία είναι ότι, παρά τις πολύ συχνές καταθέσεις του (τις δισκογραφικές, γιατί από τις άλλες...) κυκλοφορεί άλμπουμ αξιοπρεπή ως υπέροχα, είτε αφήνοντας τη μουσική να μιλήσει μόνη της, είτε χρησιμοποιώντας εντελώς song-based φόρμες. Και στις δύο περιπτώσεις η διπλή διάσταση της μουσικής του είναι γεμάτη λυρισμό και κυκλοθυμισμό, στηριζόμενη μια σε καλμαρισμένες αμερικάνικες indie κιθάρες, από αυτές που δεν διεκδικούν πλέον δάφνες πρωτοτυπίας, μια σε indie-folk διήγηση και μια να χάνονται στους πυκνούς ομιχλώδεις καπνούς του πειραματισμού.
Αυτή τη φορά μάλιστα έχει και τη χείρα βοηθείας των Matmos που διακριτικά προσθέτουν ηλεκτρονικά ηχοτοπία, τόσο διακριτικά που σχεδόν περνούν απαρατήρητα στο σύνολο της ατμόσφαιρας. Το άλμπουμ πάντως στηρίζεται αυτή τη φορά στην τραγουδιστική πλευρά του, εμποτισμένο μάλιστα με σπουδαίους στίχους σουρεαλιστικούς, αφηγηματικούς ή με καλά κρυμμένα νοήματα (μερικοί εκ των οποίων ανήκουν στο νοβελίστα Rick Moody).
Είναι μια folk κατάθεση από ένα θιασώτη της indie κιθαριστικής φόρμας, ξεκινώντας δυνατά από την τελευταία. Κάπου στα μισά ηρεμεί κι αφήνεται στην ευκολία της κελαρυστής διήγησης, στη ροή μιας χαμηλότονης λυρικής έκφρασης ενός γνήσιου αμερικανού storyteller, με τη συνοδεία ενός πιάνου ή τους μίνιμαλ τόνους μιας κιθάρας. Kαι καταλήγει σε ένα δραματικό και συγκλονιστικό "Hurricane Season" με αρκετές διακυμάνσεις (από τη στρωτή μελωδία, στον κλειστοφοβικό θόρυβο κι από ασκήσεις post-rock σκυθρωπής αντήχησης, σ'ενα πιανάκι-ηρεμιστικό) κι ένα ηχητικό, ατμοσφαιρικότατο κολλάζ υπό τον τίτλο "Coda (Breathing)", το οποίο θυμίζει τις γνωστές παύσεις πριν τα post-rock ξεσπάσματα, με τη μυστηριώδη, sci-fi ατμόσφαιρα. Συμπερασματικά; Όχι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει, αλλά σίγουρα πολύ ενδιαφέρον σε αρκετές στιγμές του.
