Η αλήθεια είναι πως η πρώτη ακρόαση των πρώτων τραγουδιών τους με έκανε να ξεχωρίσω από τον σωρό των δεκάδων πλέον συγκροτημάτων που ασχολούνται με το garage/punk/emo ιδίωμα. Το πρώτο κομμάτι (Please) άλλωστε, του ντεμπούτου τους δίσκου είναι και η καλύτερη εισαγωγή στη μουσική των Maxeen… Στακάτος ρυθμός και ξεσηκωτικά φωνητικά, ενώ μας δίνουν ξεκάθαρα την εντύπωση πως οι Television και οι Afghan Whigs κοσμούν τους τοίχους των δωματίων τους, με γιγαντοαφίσες. Και ενώ το δεύτερο όνομα αναφέρεται και στο site τους, στο section με το βιογραφικό τους, αυτό το όνομα που επίσης δείχνει να σέβονται –τουλάχιστον- είναι οι Strokes με τον καλοσχηματισμένο και επιμελημένα- ατημέλητα λουστραρισμένο pop-rock με garage αποχρώσεις ήχο τους.
Έχοντας τη βάση τους στο ηλιόλουστο Long Beach της California, οι Tom Bailey (φωνητικά, μπάσο), Shannon McMurray (κιθάρα), Jay Skowronek (ντραμς) αν μη τι άλλο δείχνουν διάθεση να ροκάρουν. Εύλογο, λόγω και του νεαρού της ηλικίας θα μου πείτε. Μάλιστα, ξεσηκώνουν τα αγαπημένα τους ακούσματα και τα συνδυάζουν με την δική τους ενέργεια και άποψη και βγάζουν ένα αρκετά δυνατό αποτέλεσμα. Κάπου μας μπερδεύουν όμως σε πολλές συνθέσεις τους. Το Poison June, ξεκινά σαν μία ξεχασμένη σύνθεση των Green Day και πολύ γρήγορα αποκτά άλλη ρυθμοτροπή θυμίζοντας αμυδρά τις reggae στιγμές των Clash, ενώ ξαφνικά, στο ίδιο τραγούδι σε παραπέμπουν πάλι στον pop-punk ήχο που ακούγαμε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.
Anyway, το Soleil είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, επειδή ακολουθούν το moto “keep it simple” και ο ντράμερ π.χ δεν σπαταλάει τα breaks του από εδώ και από εκεί.
Για να επιστρέψουμε στα περί Strokes που λέγαμε και πιο πάνω, αυτό που μοιάζουν να εκτιμούν στους τελευταίους οι Maxeen, είναι η λιτότητα των συνθέσεών τους, που όμως δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο υπέρ τους, όπως λειτουργεί για τους Strokes. Στο White flag π.χ, οι Afghan Whigs θα είχαν κάνει «μαγικά» και θα έφτιαχναν μία από τις πιο όμορφες στιγμές τους, ενώ οι τρεις Καλιφορνέζοι δεν κατορθώνουν να αποφύγουν την κοιλιά στη μέση του τραγουδιού –αφήστε το αχρείαστο σόλο από τον κιθαρίστα. Γεμίζοντας τον ήχο τους με άλλα όργανα και πιο περίτεχνες ενορχηστρώσεις, θα πετύχουν να διαφοροποιηθούν από τα υπόλοιπα δεκάδες συγκροτήματα που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια, κυρίως από την πατρίδα τους, που εκπροσωπούν τον punk/emo ήχο. Από την άλλη, δεν είναι και ανάγκη να ακούσουν τη συμβουλή μου, ε; Και έτσι, βγάζουν αξιόλογες συνθέσεις. Το θέμα είναι στο επόμενο άλμπουμ να μας παρουσιάσουν περισσότερες...
Το συνολικό αποτέλεσμα πάντως είναι να δημιουργούν ένα ντεμπούτο άλμπουμ με σκαμπανεβάσματα, συνηθισμένο φαινόμενο για πρώτες προσπάθειες. Δεν είναι τίποτα δύσκολο να το βελτιώσουν αυτό, μην νομίζετε. Μάλιστα, κατά τον Φλεβάρη θα διαπιστώσουμε από κοντά τις δυνατότητές τους, αφού θα μας επισκεφτούν για μία Live εμφάνιση. Άγνωστος ακόμα ο χώρος...
