Το “Sleep & Release”, το δεύτερο album των τεσσάρων Σκωτσέζων γενειοφόρων, που απαρτίζουν τους Aereogramme, είναι ίσως ο ορισμός του πιο πολυποίκιλου ηχητικά δίσκου της χρονιάς. Την μία στιγμή φέρνουν στο νου τους Pixies, την άλλη ο τραγουδιστής τους ο Graig B. κοιτάει ψηλά στον ουρανό και παρακαλάει τον Θεό να μας εξαφανίσει κάνοντας την καλύτερη μίμηση του Jonsi των Sigur Ros, αν τραγουδούσε στα Αγγλικά, και μετά πηδάει στο pop-punk ήχο, σαν και αυτόν που έφεραν στο Top Of The Pops οι Feeder, Σαν να μην έφταναν αυτά ξαφνικά πέφτουν οι τόνοι, απλώνονται ονειρικά ορχηστικά θέματα, φέρνοντας στο νου τους Low και τους Delgados, ενώ μετά ξαφνικά και χωρίς όποια προειδοποίηση νομίζουμε ότι ο Keenan και ολόκληρη η παρέα του των Tool έκαναν επιδρομή στο στούντιο και πήραν τα πράγματα στα χέρια τους, προτού λίγο πριν το τέλος οι Godspeed απογειώσουν το φινάλε με τον τρόπο τους και την προσθήκη folk βιολιών.
Ωραία… Μία ολόκληρη παράγραφο με ονόματα άλλων groups και καλλιτεχνών για να προσδιορίσουμε τον ήχο ενός συγκροτήματος. Ότι σιχαινόμαστε να κάνουμε δηλαδή. Όμως στην περίπτωση των Aereogramme είναι αδύνατο να αποφύγουμε την απαρίθμηση επιρροών και αναφορών. Το ότι οι Aereogramme έχουν τις δυνατότητες και τις ικανότητες να ακούγονται το ίδιο καλοί συμμετέχοντας σε τόσες διαφορετικές μουσικές τάσεις των τελευταίων χρόνων δεν είναι κάτι κακό σε καμμία περίπτωση. Αναδεικνύει το ταλέντο των μουσικών, αλλά και το μεγάλο μουσικό φάσμα ακουσμάτων που σίγουρα έχουν. Αυτό βέβαια που δεν δείχνουν ξεκάθαρα είναι το δικό τους χαρακτήρα, τι έχουν αυτοί να προτάξουν και τι είδους τελικά είναι το δικό τους λιθαράκι που έχουν σκοπό να εναποθέσουν στο μεγάλο τοίχο της παγκόσμιας μουσικής.
Παρ’ όλη την απίστευτα ανομοιογένεια του δίσκου, οι Aereogramme όμως δεν έχουν αδύναμες στιγμές. Και αυτό είναι το κατόρθωμά τους αλλά και ταυτόχρονα το σημείο που παραπατάνε. Ενώ λοιπόν τους αναγνωρίζεται βέβαια το γεγονός ότι δημιούργησαν αυτό που ακριβώς ήθελαν, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του Graig B. αλλά με αυτό τον τρόπο το “Sleep & Release”, και ενώ θα μπορούσαν να μας είχαν έναν από τους δίσκους της χρονιάς, ίσως και να πρέπει τελικά να τον χαρακτηρίσουμε ως μία από τις συλλογές – tribute στις μουσικές τάσεις των τελευταίων χρόνων – της χρονιάς.
