Για την περίπτωση του τελευταίου άλμπουμ των Placebo έχω την εντύπωση ότι έχουμε εξαντλήσει τα όρια πάσας συζήτησης. Τα είπαμε στις αναφορές που κάναμε στην πρόσφατη επίσκεψή τους στη χώρα μας και τη συναυλία τους, αλλά και στη δισκοκριτική του Μάνου Μπούρα. Ίσως με περισσότερο ενδιαφέρον αναμένουμε την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά, αφού έχουμε την εντύπωση ότι πλέον ο Brian Molko θα επιχειρήσει να εκτρέψει τη μπάντα του από τον αναπόφευκτο δρόμο του deja-vu, ακόμα και για τους φίλους της μπάντας που είναι γνωστό ότι τελευταίοι πηδούν από το βαγόνι.
Αφορμή όμως για τη νέα αναφορά μας στο "Sleeping with Ghosts" είναι η special edition του φετινού άλμπουμ που περιλαμβάνει ένα bonus δισκάκι, το οποίο συγκεντρώνει τις διασκευές που έχουν αφήσει διάσπαρτες σε singles και συλλογές, μαζί με δύο νέες. Πάμε να τις δούμε αναλυτικά:
Η παρέλαση ξεκινά μ'ένα κομμάτι που πιο πολύ από την Tori Amos θα το περιμέναμε διασκευασμένο, παρά από την ιδιαίτερη φωνή του Molko. Κι όμως διατηρούν τη δυναμική και τη δραματικότητα του χιτ "Running Up the Hill" από την πρώτη και πιο εμπορική πλευρά του "Hounds Of Love" της Kate Bush (η δεύτερη έπαιζε σε πιο εσωστρεφείς και βραδυφλεγείς κατηγορίες, πουσάροντας με -κατά πολλούς- φανφαρώδες στιχουργικό κόνσεπτ τα όρια της ποπ σ'αυτό που σήμερα αποκαλούμε folk/world-music). Η ατμόσφαιρα είναι πιο λιτή, ευτυχώς χωρίς προσχήματα αισθαντικότητας, και δίνει πιο μοναχική και κλειστοφοβική αίσθηση, όπως θα περιμέναμε άλλωστε από τη μπάντα αυτή.
Η συνέχεια στη σειρά είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, αφού το αρκετά πιστό "Where Is My Mind" των Pixies είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί στην κούρσα κάθε live σετ τους, κι όσο κακό κι αν ακούγεται για μια μπάντα με τόσους οπαδούς και πολύ καλά άλμπουμ, δεν παύει να είναι μια αλήθεια που δεν τους μειώνει απαραίτητα, αφού πρόκειται για ένα κομμάτι κλασικό κι αγαπημένο από άλλη φωνή. Αν δεν πέσατε με τα μούτρα στα ράφια των δισκοπωλείων αναζητώντας το single "This Picture" που το περιείχε, αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να το βάλετε στη δισκοθήκη σας.
Για την εκδοχή τους στο "Bigmouth Strikes Again" σίγουρα τα έχουμε ξαναπεί, αφού επάξια κέρδισε εκείνη της χειρότερης ανάμεσα σ' εκείνες της συλλογής "The Smiths Is Dead" που κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια υπό την επιμέλεια της εβδομαδιαίας γαλλικής έκδοσης Les Inrockuptibles, και δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα tribute στο κορυφαίο άλμπουμ των 80s, το The Queen Is Dead. Εκεί, που ο καθένας προσπάθησε να δείξει πόσο πολύ έχει επηρεαστεί, χωρίς όμως το δέος του φαν, ή την ικανότητά του να φρεσκάρει "ιερά" κομμάτια (π.χ. αν θυμόμαστε καλά οι Boo Radleys πόνταραν στη χορευτική μεταμόρφωση του ομώνυμου, ενώ οι Trashcan Sinatras χαμήλωσαν το pitch και ενίσχυσαν τη moody αίσθηση), οι Placebo δεν κινήθηκαν ουσιαστικά πουθενά, αφού αρκέστηκαν σε μια μέτρια εκτέλεση, επιπέδου συνοικιακού tribute band, με το πρόσθετο μειονέκτημα της φωνητικής δυσκαμψίας του Molko, τουλάχιστον για τη γραφή των Morrissey/Marr.
Αμέσως μετά όμως αυτή η δυσκαμψία αποδεικνύεται ασήμαντη στην διασκευή του "Johnny and Mary" του μακαρίτη πλέον Robert Palmer, που μπορεί στη δεκαετία του 80, όταν βασίλευαν τα βιντεοκλίπ του με τις μοντέλες να χορεύουν στο μπακγκράουντ γραντζουνώντας (και καλά) άμοιρες κιθάρες, να μην έφτασε την επιτυχία ενός "Addicted to Love", αλλά στο μυαλό μας παραμένει η πιο κολλητική στιγμή του. Εδώ ο Molko ενισχύει με τη δική του post-punk πινελιά ένα ήδη ρυθμικό κομμάτι, κάτι βέβαια που δεν κάνει στο "20th Century Boy", το οποίο θα θυμάστε από το soundtrack του Velvet Goldmine, μία ταινία στην οποία είχαμε αναφερθεί ενδελεχώς και ποικιλοτρόπως τον καιρό της κυκλοφορίας της. E δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα για τις glam αγάπες και την πιστότατη εκτέλεση στο πόνημα των Marc Bolan και σία.
Το "The Ballad Of Melody Nelson" ("Ballade De Melody Nelson"), που ακολουθεί, εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κυκλοφορία των Placebo. Το κομμάτι του Γάλλου Serge Gainsbourg μπήκε στο μακρύ πάνθεον όσων επιχείρησαν να αποδώσουν στα γαλλικά ή μεταφρασμένα στα αγγλικά τα σκανδαλώδη για την εποχή τους, αλλά επιδραστικά για τη Γαλλική μουσική εν γένει, πονήματά του: από τη Vanessa Paradis και την Petula Clark, ως τον Brett Anderson, τη Νανά Μούσχουρη και φυσικά τον Mick Harvey. Ο Molko έκανε το κομμάτι απόλυτα 00s και, τολμούμε να πούμε, κτήμα του, αφού ακούγεται πλέον ως μια dark, ηλεκτρονική mid-tempo σύνθεση. Ίσως να αποτελεί και μία ένδειξη για μελλοντική κατεύθυνση.
Από το "Holocaust" των Big Star που ακολουθεί, οι Placebo κρατούν τα πιανιστικά του μέρη και τo echo της φωνής και το βαραίνουν με ελαφρά drums, αλλά παρότι είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, θυμίζοντας τα γεμάτα απόγνωση κομμάτια των άλμπουμ τους (άλλωστε γράφτηκε σε μια περίοδο αυτοκαταστροφικών τάσεων, κατάθλιψης, αλκοόλ και ναρκωτικών του frontman τους), εξακολουθούμε να προτιμούμε φανατικά τα χρώματα και την τρεμάμενη φωνή του Alex Chilton, αλλά και το πιο λιτό και ζεστό ντύσιμο του αυθεντικού (δεύτερη κατά σειρά στην προτίμησή μας είναι η ατμοσφαιρική εκτέλεση των This Mortal Coil). Δεν είναι άσχημη πάντως, χώρια που προσθέτουν τον εαυτό τους στους καλλιτέχνες-λάτρεις ενός θρύλου, δίπλα στους Replacements, R.E.M., Wilco, Elliott Smith, The Afghan Whigs κτλ.
Στο "I Feel You" των Depeche Mode ακολουθούν την λογική των κιθάρων των Depeche Mode μ' ένα κολλητικό κλείσιμο, το "Daddy Cool" (ναι, αυτό που καταλάβατε) είναι το διασκεδαστικό disco-rock κερασάκι στην τούρτα. Τέλος, το "Jackie" ως τραγούδι ανεβάζει μία κλάση πιο πάνω η φωνή της Sinead O'Connor. Χωρίς εκείνη χάνει αρκετά από την ψυχή που διαθέτει, γι' αυτό και θα πούμε γι' αυτό ότι ...δεν θα πάρουμε.
Η συγκεκριμένη έκδοση φροντίζει να εξαργυρώσει κατά τον καλύτερο τρόπο τις συναυλιακές τους επιδόσεις ανά την Ευρώπη, να εισαγάγει τους διστακτικούς, αλλά κυρίως να προλάβει τη bootlegολαγνεία που οργίαζε όλους αυτούς τους μήνες στα προγράμματα ανταλλαγής αρχείων. Εφόσον υπάρχει το δυνατό χαρτί που λέγεται "διάθεση για διασκευές" (με ενδιαφέροντα, ανεκτά και μέτρια αποτελέσματα) από μία επιτυχημένη μπάντα, δεν θα έπρεπε να πάει και χαμένο, έστω και με το βιαστικό αυτό μάζεμα για το μπόνους δισκάκι. Αν μη τι άλλο πάντως, κάποιες από τις διασκευές θα ενισχύσουν τα διασκεδαστικά αποθέματά μας στις βραδυνές εξόδους.
