Υπεύθυνος για μερικά από τα πιο αγαπημένα tracks των Beta band ("B + A," "Dry The Rain," "Dogs Got A Bone") και ιδρυτικό μέλος τους, είναι ο Lone Pigeon, κατά κόσμον Gordon Anderson, ο οποίος πλέον δεν ανήκει στην μπάντα, αφού αποχώρησε λόγω διαφόρων προβλημάτων υγείας, αλλά και ψυχολογικών.
Η νέα του δουλειά κάτω από το προαναφερόμενο όνομα δεν είναι παρά ένα ανακάτεμα ιδεών και συναισθημάτων που ταλανίζουν το μυαλό του. Μια συρραφή μικρών και μη ολοκληρωμένων τραγουδιών με ένα neo-folky, lo-fi περίβλημα για να καλύπτει αυτή την συνήθεια απ'ότι φαίνεται να ενθουσιάζεται γρήγορα με μια ιδέα, να γράφει ένα κουπλέ και το ρεφρέν κι από εκεί και πέρα να προχωρά -μάλλον ανικανοποίητος. Στα 13 μάλιστα κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο βρίσκουμε περισσότερα από 20 διαφορετικά τραγούδια και άλλα σκόρπια γεμίσματα και μελωδίες -a mess, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Βρετανοί.
Μουσικά ακολουθεί πάντως την παράδοση ονομάτων όπως ο Will Oldham, των Arab Strap και του Nick Drake, με μια έμφυτη μελαγχολία και φυσικά δεν απομακρύνεται πολύ κι από εκείνη που είχαμε συνηθίσει να ακούμε από τους Beta Band στα πρώτα βήματά τους.
Κάθε ήχος εδώ είναι "περίεργος", θυμίζοντας τις ανάλογες απόπειρες του Lennon, τον οποίο φαίνεται θαυμάζει υπερβολικά ο κύριος Anderson, αφού σε πάρα πολλές από τις μελωδίες του ακολουθεί τα βήματά του. Ειδικά το "Heaven Come Down" είναι ένα ξαδερφάκι (για να το πούμε ευγενικά) του "Imagine". Τα είδη "παίζουν", μάλιστα έχουμε και κάτι σαν ατυχές electro/hip-hop στο "Beatmix Chocbar Wrap" και σίγουρα υπάρχει η πειραματική διάθεση, μα και ένα έντονο acid άρωμα.
Δεν θα μπορούσα όμως να παραλείψω το βασικό συμπέρασμα, που δεν τον τιμά και ιδιαίτερα, παρά τις αγνές προθέσεις: Πολλές από τις μισοτελειωμένες ιδέες θα αποτελούσαν b-sides των Beta Band. Και το lo-fi έχει και τα όριά του. Όρια λεπτά μάλιστα προτού αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και την καλλιτεχνική αξία του ηχογραφήματος.
