Πέρασαν τρία χρόνια σχεδόν από το τελευταίo μουσικό-πολιτικό μανιφέστο των Asian Dub Foundation και τα θέματα που καυτηρίαζαν τότε όχι μόνο δεν έχουν αλλάξει, αλλά έχουν αποκτήσει και ένα πιο παγκόσμιο χαρακτήρα. Τρία χρόνια πριν, στην κριτική για το Community Music o Ηλίας Πυκνάδας περιέγραφε το τέλμα στο οποίο είχε υποπέσει η αγγλική κοινωνία το οποίο έμοιαζε να ακολουθεί κατά πόδας και η ελληνική. Η κατάσταση από τότε όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί, αλλά η κρίση δείχνει να έχει επεκταθεί στην παγκόσμια πολιτική κατάσταση, με αποτέλεσμα το έδαφος για έναν νέο μανιφέστο από την μεριά των ADF να είναι κάτι παραπάνω από πρόσφορο.
Η αντιστοιχία είναι κάτι παραπάνω από προφανής: Το Community Music άρχιζε με το Real Great Britain ενώ το Enemy of the Enemy με το Fortress Europe στο οποίο σκιαγραφούνται οι χειρότερες προβλέψεις για το μέλλον, όχι πια της Βρετανίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης και κατά αντιστοιχία όλου του κόσμου. Ο κίνδυνος να ζήσουμε μια έκρηξη ρατσισμού σαν συνέπεια της μαζικής μετακίνησης εξαθλιωμένων οικονομικά μεταναστών όπως περιγράφεται στο Fortress Europe, είναι κάτι παραπάνω από ρεαλιστικός και σημάδια του συναντάμε ακόμα και στην μικρή Ελληνική κοινωνία.
Η 11η Σεπτεμβρίου έχει δώσει την αφορμή για νέα άνθιση φυλετικών επιθέσεων και οι ADF δεν αφήνουν ασχολίαστη την καχυποψία με την οποία πλέον κοιτούν όλοι όσους έχουν λίγο πιο σκούρο δέρμα. Τέλος δεν παραλείπουν τις αναφορές στις ‘κοινότητες’ (Power to the Small Massive) όπως την ADFED (Asian Dub Foundation Education) από την οποία άντλησαν και νέα μέλη, τους δυο καινούργιους MCs, Aktar και Spex. Αυτοί μαζί με τις προσθήκες νέου drummer και περκασιονίστα, μεγάλωσαν ακόμα την κολεκτίβα των ADF και έκαναν τον ήχο τους πιο βαρύ και γεμάτο.
Έτσι ρίχνοντας μια καθαρά μουσική ματιά στο Enemy of the Enemy παρατηρούμε μια στροφή από το χαρακτηριστικό MC στυλ του Master D, που αποχώρησε από το group, στο πιο μαζικό και οργισμένο στυλ των υπόλοιπων MCs. Εξίσου δυναμικός και βαρυφορτωμένος ακούγεται και ο συνδυασμός από breakbeats, basselines, tabla, κιθαριστικά riffs και διάσπαρτα ινδικά φωνητικά.
Ο Adrian Sherwood που ανέλαβε την παραγωγή μάλλον είναι ωσεί παρών μια και το dub στοιχείο φαίνεται να απομακρύνεται από τους ADF, με λίγες μόνο εξαιρέσεις όπως το 1000 Mirrors. Στο track αυτό η Sinead O’ Connor τραγουδάει για την Zoora Shah, την Πακιστανή που βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενη για τον φόνο του άντρα της, ο οποίος για χρόνια βιοπραγούσε σε βάρος αυτής και του παιδιού της. Ο Saptal Ram ελευθερώθηκε, αλλά απ’ ότι φαίνεται πολλοί ακόμα βρίσκονται άδικα στις φυλακές...
Επίσης άλλη χαρακτηριστική στιγμή του δίσκου είναι το 19 Rebellions όπου διάφοροι βραζιλιάνοι MCs περιγράφουν μερικές ακόμα καταστάσεις καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις φυλακές της χώρας τους. Η αλήθεια είναι ότι συμπληρώνοντας μια πλήρη ακρόαση και των 12 tracks που περιλαμβάνει ο δίσκος, συγκρατείς πολύ λιγότερες στιγμές από ότι συνέβαινε στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Με λίγα λόγια, μπορεί το Enemy of the Enemy να υστερεί στα ευδιάκριτα refrain, τις catchy στιγμές και την ηχητική ποικιλία αλλά σίγουρα διαθέτει δύναμη και προπάντων άποψη. Άλλωστε είναι αρκετά δύσκολο να κρίνεις με αυστηρά μουσικά κριτήρια ένα συγκρότημα που καταφέρνει να σε κερδίζει με τον ορθό του λόγο και την ευρύτερη κοινωνική του παρουσία. Πολλοί μπορεί να το θεωρήσουν ένα βήμα πίσω στην μουσική πορεία των ADF, αλλά αντιθέτως άλλοι θα του αναγνωρίσουν την επαναστατικότητα και τον δυναμισμό που συναντάς σε όλο και λιγότερες κυκλοφορίες στην εποχή μας.
