Ως μαθητευόμενος μάγος, και συμμαθητής του σπασίκλα του Harry Potter, πιάνω το μεγάλο μαγκάλι και ετοιμάζομαι να δημιουργήσω το δικό μου, προσωπικό, τερατούργημα.
Μία δόση από την emo μελαγχολία του Rivers Cuomo λοιπόν, την οποία συνδυάζω με το pop punk των Jimmy Eat World. Μέχρι εδώ, ας πούμε, καλά. Αλλά ως γνωστός ψυχανώμαλος μάγος που είμαι, κοιτάω στα ψηλά σκονισμένα ραφάκια του εργαστηρίου. Τι λέει εκεί; 80’s stadium rock! Μπλιαχ! Μία μικρή δόση Elton John, και ακόμα μία πιο γερή από Foreigner και Billy Joel και πάει, έδεσε το γλυκό! Αισθάνομαι κάτι σαν Frankenstein Jr., δημιουργώντας τους The Stereo.
Όσο και αν μου την σπάει η μουσική του φίλτατου Jamie Woolford, νομίζω ότι τον συμπαθώ. Καλό παιδάκι φαίνεται, ευχαριστεί τους fans του groups στο πρώτο track, αργότερα βγάζει το άχτι του στους μουσικοκριτικούς που πιθανότατα θα του είχαν «θάψει» τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του, με πολύ κλισέ βέβαια επιχειρήματα που σηκώνουν συζήτηση, ενώ τα στιχάκια που γράφει, χωρίς να είναι τίποτα το αξιόλογο, μοιάζουν αρκετά ειλικρινείς, του σπάνε την καρδιά και τον παρατάνε κοριτσάκια, συμπαραστέκεται στους 15χρονους πιτσιρικάδες της Αμερικάνικης suburbia, που τραβάνε τα δικά τους ζόρια, αν και πάλι, ο Woolford δεν μπορεί να αποφύγει τα απίστευτα κλισέ και τους εύκολους συναισθηματισμούς.
Πρέπει να είναι καλό παιδάκι ο Jamie, έχει και γλυκιά φωνή, δικαίωμά του και καλά κάνει να εκφράζεται μέσα από την μουσική αλλά από εκεί και πέρα, όταν κάποιος συνδυάζει τους Weezer με τον Billy Joel, ενώ φαντασιώνεται να τον αποθεώνει ένα γεμάτο στάδιο με πιτσιρικαρία που κρατάει αναμμένους αναπτήρες! Μπρρρρρρρ εφιάλτης!
