Όταν 20 λεπτά διάρκειας σου φαίνονται αρκετά σε έναν δίσκο, συμβαίνουν (συνήθως) δύο πράγματα. Ή έχει πετύχει κέντρο στόχου με ακρίβεια που θα ζήλευε και ο Mickey Rourke στους Αναλώσιμους ή δεν αντέχεις να ακούσεις περισσότερο. Στο Reflex, όμως, δεν συμβαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι ένα κουβάρι από προτερήματα, δυνατότητες, μειονεκτήματα, προοπτικές, μικρές επιτυχίες και εμφανείς αστοχίες, το οποίο σε αφήνει μάλλον αποσυντονισμένο· μένοντας κι εκείνο με τη σειρά του σε ένα άβολο μεταίχμιο.
Δεν υπάρχει αντίρρηση, ο Styl Mo είναι ράπερ με διαρκή άνοδο ανάμεσα στους νεαρότερους θιασώτες του εγχώριου χιπ χοπ. Το πιστοποίησε άλλωστε και λίγες μέρες πριν η guest εμφάνισή του στο πλάι του Tsaki, συνοδοιπόρου στους Joker/Two-Face, στη 2η μέρα του Off The Hook Festival (δείτε εδώ). Όμως το Reflex, ως πρώτη σόλο περιπλάνηση έξω από τις συλλογικότητες με τις οποίες έχει κατά καιρούς δράσει, κρούει έναν προειδοποιητικό κώδωνα κινδύνου: η απήχηση που απολαμβάνει στις μέρες μας το ελληνικό χιπ χοπ, δεν μεταφράζεται αυτόματα και σε άνοδο της ποιότητάς του.
Σημαντικό ατού του άλμπουμ, είναι οι παραγωγές του (γνώριμου από τους Complex) dwmndV. Λιτές, κοφτές, με έξυπνες πινελιές μελωδίας όταν χρειάζεται, διαθέτουν μοντέρνο «αέρα», ενώ αφήνουν και νοητούς «χώρους» στον Styl Mo, ώστε να τους γεμίσει με τη δική του παρουσία. Ενώ όμως σε γενικές γραμμές το κάνει, αποδεικνύεται εν τέλει πηγή διαφόρων πραγμάτων που δεν λειτουργούν στον βαθμό στον οποίον θα μπορούσαν να λειτουργήσουν.
«Παιδί» του νεότερου χιπ χοπ underground, αυτού που γεννήθηκε στα online forums τα οποία διαδέχθηκαν τον κατακερματισμό των παλιών, ιστορικών γκρουπ, ο Styl Mo δεν είναι ο εντυπωσιακός, καταιγιστικός MC, που θα σε καθηλώσει με τις ρίμες του. Έχει όμως ...στυλ. Έναν μειλίχιο δηλαδή τρόπο να «τα λέει», λιγάκι μονότονο (ή, έστω, επαναλαμβανόμενο), μα με καλή άρθρωση και σωστές ανάσες. Την ίδια όμως στιγμή, η φωνή του διαθέτει μια τονικότητα που υπονομεύει την πειθώ του στο μικρόφωνο. Όταν την τιθασεύει, το πράγμα ρολάρει ωραία, με την εκφραστικότητα λ.χ. του "Ανασαίνω" ή με την πιο street χάρη του "Martini" και του "Step Back". Όταν όμως αφήνεται ανεξέλεγκτη, αφαιρεί βαρύτητα και υπόσταση από στίχους όπως π.χ. το «κάθε κυβέρνηση θέλει την ψήφο σου/κανείς τους δεν την αξίζει» ή το «αυτή η πόλη με τρομάζει/αυτή η πόλη με εκφράζει».
Αναλόγως ανάκατα είναι τα πράγματα και στον κρίσιμο στιχουργικό τομέα. Από τη μία, δηλαδή, υπάρχουν λόγια με βαθιά βιώματα –για τον πατέρα π.χ. που χάθηκε από το ποτό– αλλά και στιγμιότυπα σαν κι αυτά του "Step Back" (με συμμετοχή του Hatemost), τα οποία αποπειρώνται να σκιαγραφήσουν τα ζόρια, την απομόνωση και την εσωτερική αναζήτηση στη σύγχρονη, μη προνομιούχα Αθήνα, με τρόπο που θυμίζει αρκετά τον ΛΕΞ. Όμως είτε χάνουν τον βηματισμό τους, είτε αδυνατούν να φτάσουν στην απαραίτητη συμπύκνωση. Κυριαρχεί γενικά μια άγουρη αντιμετώπιση λέξεων και νοημάτων, η οποία χάνει εντελώς την ισορροπία στο "Reflex", υποχρεώνοντάς μας ν' ακούμε πράγματα τύπου «Δάγκωσε η Εύα το μήλο/και το ένιωσα πάνω στον πούτσο μου» ή «Και είσαι τόσο κοντός που αν στο βάλω απ' τον κώλο θα σου βάλω μυαλό». Αλήθεια μας φταίνε μετά οι αστέρες του autotune;
Ο Styl Mo διαθέτει κάποιες αξιόλογες δυνάμεις, για την ώρα όμως δείχνουν περισσότερο ως πόροι προς μελλοντική αξιοποίηση, παρά ως μοχλοί με τους οποίους θα ανοίξει τις θύρες προς την αφρόκρεμα του επίκαιρου ελληνικού χιπ χοπ. Βρίσκεται ακόμα μακριά από τον δίσκο εκείνο που θα πετύχει να κάνει κάπως τη διαφορά.
{youtube}m75nrkUR2mI{/youtube}
