«Να ρωτάς, μα ποτέ να μην πιστεύεις...»
Ο τίτλος του φετινού άλμπουμ της Λαμπρινής Καρακώστα ρωτάει. Κι είναι διττή η ερώτηση: «φτάνει το σήμα μου ως εκεί;», αλλά και: «λέει τίποτα αυτό που ακούτε ή μπα;». Μορφή ερώτησης έχουν και οι τίτλοι κάποιων ακόμα κομματιών, πέραν του ομώνυμου.
Είναι επόμενο, όταν ξεκινάς, να έχεις περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Και η Καρακώστα, παρότι μετράει μια σχεδόν δεκαετή πορεία στο συναυλιακό και δισκογραφικό τοπίο ως ερμηνεύτρια, εδώ μάς ξανασυστήνεται ως τραγουδοποιός. Και δοκιμάζει, αμφιβάλλει, αναρωτιέται...
«Μα δες όλες αυτές τις Λαμπρινές/Δεν είναι όλες φωτεινές...»
Γνώρισα τη Λαμπρινή Καρακώστα ως πρόσωπο φωτεινό. Παρέα με τον Νίκο Ζουρνή (Πυρήνας, 2011), δίπλα στον Σωκράτη Μάλαμα (Θέατρο Βράχων, 2013), σόλο με μόνη συνοδεία ένα τσέλο (Σαντορίνη, 2018)· η ερμηνεύτρια πρόβαλε κάθε φορά ως ένα πλάσμα που ζει (σ)τη μουσική.
Όμως μέσα από τα πρώτα δικά της τραγούδια αποκαλύπτονται κι άλλες πτυχές της, οι οποίες φλερτάρουν με το σκοτάδι. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, για μια γυναίκα που ζει στην Ελλάδα του 2019; Μήπως δεν έχει να αντιμετωπίσει τον μπετοναρισμένο τρόπο λειτουργίας (αλλά και την ουσιαστική διάλυση) του ανδροκρατούμενου επαγγελματικού τοπίου στο οποίο κινείται; Μήπως δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με διαψεύσεις ονείρων και προσδοκιών, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς της;
Κάπως έτσι το Ακούγομαι; προκύπτει ως παιχνίδι, ως περιπέτεια, ως ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στα ωραία και στα στραβά της ζωής της.
«Στ’ όνειρο του κόσμου γεννήθηκα γυμνή/Στα μέτρα μου να ράψω δεν βρίσκω προσευχή»
Το ζήτημα της ταυτότητας είναι κρίσιμο για κάθε καλλιτέχνη. Από τη μία έχεις τα προσωπικά σου εικονίσματα, όσα σε έκαναν αυτό που είσαι, όσα σε έφεραν εδώ που βρίσκεσαι. Από την άλλη, θες να αρθρώσεις τον δικό σου λόγο, που θα αποκαλύπτει τα προηγούμενα, χωρίς να σε αφήνει στη σκιά τους.
Η Καρακώστα –γίνεται σαφές εδώ– έχει μεγαλώσει με πολλά ακούσματα. Κι έτσι στις πρώτες αυτές ηχογραφήσεις της αναζητεί υλικά από ροκ, φανκ, ηλεκτρονικές, δημοτικές και άλλες παραδόσεις, προκειμένου να φτιάξει το δικό της οικοδόμημα. Όμως γίνεται επίσης ξεκάθαρο ότι η σχολή Θανάση Παπακωνσταντίνου/Σωκράτη Μάλαμα την έχει σημαδέψει έντονα. Παραδόξως ίσως, ως προς αυτό δεν την προδίδει τόσο η βάση του υλικού της, όσο το κομμάτι του ήχου και της ενορχήστρωσης: το πώς βρυχώνται οι κιθάρες στο “Νύχτα”, το πώς αρθρώνεται ο δρακουλιάρικος μινιμαλισμός στα “Δηλαδή;” και “Τέλος;”, το πώς λειτουργούν τα κλαρίνα στο “Ρακί”... Κάποιες φορές νιώθεις ότι το Ακούγομαι; φτιάχτηκε με μπούσουλα τις σημειώσεις των Τίτου Καργιωτάκη & Χρήστου Χαρμπίλα από τις ηχογραφήσεις του Βραχνού Προφήτη (2000) και της Αγρύπνιας (2002).
Δεν είναι κάτι αναπάντεχο για ένα ντεμπούτο το να παραπέμπει (οσοδήποτε έντονα) σε κάτι άλλο –άλλωστε η συζήτηση περί «αυθεντικότητας» γίνεται συνήθως με όρους καφενειακής άγνοιας. Απλώς εδώ τονίζεται επειδή η Καρακώστα δείχνει ότι μπορεί να αφομοιώσει ακόμα πιο δημιουργικά τις επιρροές της, ανοίγοντας τον δρόμο προς μια ολοένα και πιο δική της έκφραση.
«...στον ρυθμό σου πάντα να χορεύεις/κι όσα λες τη νύχτα να ‘ναι πάντα αλήθεια»
Η Λαμπρινή Καρακώστα δεν (μοιάζει να) είναι «μία ακόμα» τραγουδοποιός. Δεν φοβάται να βγάλει προς τα έξω όλα τα πρόσωπά της, να παίξει –κι ας υπάρχει πιθανότητα να χάσει. Μπορεί προς το παρόν να μην τα έχει όλα όπως τα θέλει, αλλά δεν παραιτείται. Κι αυτό το τελευταίο προτέρημα το έχουν και τα τραγούδια που σκαρώνει: ίσως φαίνονται κάπως αφελή ή λίγο φευγαλέα, όμως οι ανατροπές διαθέσεων που κρύβουν, η εξομολογητική διάθεση, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός που κουβαλούν, η θεατρικότητα και η αφηγηματική τους τεχνική, γρήγορα αλλάζουν τις εντυπώσεις. Σύντομα ανακαλύπτεις ότι σε ξαναεπισκέπτονται και σου ζητούν να τα προσέξεις, να τους δώσεις την ευκαιρία που δικαιούνται.
Από την πρώτη στιγμή που την άκουσα/είδα πάνω στη σκηνή, κατάλαβα ότι η Λαμπρινή Καρακώστα ανακάλυψε εγκαίρως την κλίση της, τον φυσικό της χώρο. Τώρα, στον πρώτο της δίσκο, την παρατηρώ να επεκτείνει και να διαμορφώνει αυτόν τον χώρο, ανακατεύοντας χρώματα σε αναζήτηση της προσωπικής της απόχρωσης.
Η διαδρομή παραμένει εξόχως ενδιαφέρουσα.
{youtube}kUJC193eR4U{/youtube}
