Για μπάντα με τόσα πολλά και σημαντικά κατορθώματα, οι Closer ακολούθησαν πορεία ανεξήγητα ασταθή. Σπάνια εκμεταλλεύτηκαν δηλαδή όπως θα «έπρεπε» την ορμή που τους εξασφάλισαν τα άλμπουμ In The Market (1998), Suddenly Comes... (2000) και Closer (2006), αλλά και οι πολλαπλές εμφανίσεις σε Rockwave και λοιπά φεστιβάλ, για να χτίσουν μια συνεπή παρουσία στα μουσικά μας πράγματα. Αντίθετα, συχνά επέλεγαν(;) να «χάνονται» –γεγονός που, από μια άποψη, τους έκανε να φαίνονται ακόμα πιο συμπαθείς.
Από το 2014, πάντως, το συγκρότημα βρίσκεται ξανά στις επάλξεις. Κι έπειτα από την επιτυχημένη συναυλιακή επανεμφάνισή του (εδώ μια περσινή ανταπόκριση), πρόσφατα επέστρεψε και δισκογραφικά, με ένα EP που περιέχει 5 νέα τραγούδια, φέροντας τον συμβολικό τίτλο Renaissance.
Το πρώτο και βασικότερο (θετικό) συμπέρασμα από την ακρόαση του νέου υλικού, είναι ότι η μπάντα δεν ξέχασε στο μεταξύ να γράφει καλά τραγούδια. Όλες οι συνθέσεις στέκουν καλά κι έχουν τα θέλγητρά τους, καμιά δεν αστοχεί καταφανώς. Υπάρχει επίσης η αίσθηση ότι οι Closer θέλουν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος: το εναρκτήριο "Renaissance" σκάει με φόρα, με τα τύμπανα να καλπάζουν και τις κιθάρες να μοιάζουν έτοιμες να εκραγούν –πράγμα που όντως συμβαίνει παρακάτω. Είναι μια αίσθηση απεγκλωβισμού, απελευθέρωσης συσσωρευμένης ενέργειας που διέπει σχεδόν όλα τα κομμάτια, τις ερμηνείες του Ανδρέα Παππά, αλλά και τα παιξίματα της Βάσως Νικολοπούλου (βιολί), του Νίκου Ζωγράφου (τύμπανα), του Γιάννη Βερβέρη (κιθάρα) και του Βαγγέλη Παππά (μπάσο, τρομπέτα, φωνητικά).
Το κακό είναι ότι δεν βρισκόμαστε πια στα τέλη των 1990s, ούτε στα μέσα των '00s. Και είναι αδύνατον ο αρχικός ενθουσιασμός για την επιστροφή μιας οντότητας με προφανείς λόγους ύπαρξης και συνέχειας, να μην μετριαστεί από τη συνειδητοποίηση ότι αυτό που κάνουν οι Closer έχει μείνει κάπως στάσιμο –οπότε ακούγεται και λίγο παρωχημένο. Στο διάστημα που έλειψαν, η αγγλόφωνη σκηνή φούντωσε και προχώρησε πολύ, ανέβασε τον πήχη και έφερε μια πολυχρωμία, η οποία κάνει το alternative rock τους να μοιάζει ασπρόμαυρο.
Από την άλλη, τούτη η κυκλοφορία θα ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο να αποτελέσει απόπειρα επαναπροσδιορισμού για το γκρουπ. Ευρισκόμενοι 10 χρόνια μακριά από τη δισκογραφία, οι 5 μουσικοί έπραξαν νομίζω σωστά να ξαναπιάσουν το νήμα από εκεί όπου το είχαν αφήσει, και σοφά επέλεξαν την «ημιεπίσημη» φόρμα του EP. Τελικά δικαιώνονται για αυτές τις επιλογές, από τη στιγμή που πετυχαίνουν να επανεπιβεβαιώσουν τις συνθετικές ικανότητές τους και να κουλαντρίσουν μαεστρικά τον χαρακτηριστικό τους ήχο.
Ως εδώ καλά, λοιπόν, για τους Closer. Η τυπική αναγέννηση επήλθε, μένει να δούμε αν αυτή μπορεί να αποκτήσει στη συνέχεια και μια πιο ουσιαστική υπόσταση και προοπτική.
{youtube}_q2ilpcGymw{/youtube}
