Μπαίνοντας στο Faust, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ομολογώ ότι απόρησα: «γιατί οι Closer επέλεξαν να παίξουν εδώ»; Δεν είμαι σίγουρος γιατί ακριβώς μου δημιουργήθηκε η απορία. Ίσως είχε να κάνει με την αισθητική του χώρου, που δεν μου φάνηκε τόσο ταιριαστή με εκείνη του συγκροτήματος, ίσως να έφταιγε το ότι ήταν ήδη ψιλοπήχτρα, σε βαθμό που να δυσκολεύεσαι να κινηθείς.
Οι κακοί οιωνοί συνεχίστηκαν, όμως, όταν εμφανίστηκαν οι πέντε μουσικοί και επιχείρησαν να ξεκινήσουν: κάποιο καλώδιο είχε πρόβλημα και ο ηχολήπτης ανέβηκε στη σκηνή για να το φτιάξει. Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο δυστυχώς θα επαναλαμβανόταν μερικές ακόμα φορές κατά τη διάρκεια του live, όμως ως πρώτο περιστατικό μιας συναυλιακής βραδιάς δεν ήταν και το πλέον ελπιδοφόρο. Υπήρξε λοιπόν εκνευρισμός στο κοινό, σίγουρα θα υπήρξε και στο συγκρότημα. Ήμουν βέβαιος ότι ο χρόνος μπροστά μας θα κυλούσε δύσκολα.
Όταν όλα –ή σχεδόν όλα– τακτοποιήθηκαν, το ξεκίνημα των Closer ήχησε κάπως μουδιασμένο. Κάτι τέτοιο ήταν βέβαια λογικό, καθόλου όμως λογική δεν βρήκα την τοποθέτηση του “Universe”, ενός από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια της μπάντας, μόλις στο τρίτο slot της setlist: παρότι δεν ήταν διεκπαιρεωτική η εκτέλεσή του, κάτι έλειπε. Αν δηλαδή δεν μπορούσε εδώ το γκρουπ να δώσει μία και να ξεπεράσει τους αρνητικούς παράγοντες της όλης κατάστασης, πώς θα μπορούσε να το κάνει αργότερα;
Κι όμως, παρά ταύτα, και παρά το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να ακούσουμε παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές το βιολί της συμπαθέστατης Βάσως Νικολοπούλου, οι Closer κατάφεραν αρκετά γρήγορα να επικρατήσουν των αντιξοοτήτων και να καταθέσουν ψυχή πάνω στη σκηνή του Faust. Γρήγορα βρήκαν τα πατήματά τους και απέδειξαν ότι κρατάνε γερά και ότι είναι ικανοί να διεκδικήσουν σημαντική θέση στα εγχώρια live πράγματα. Ο ρυθμικός άξονας των Βαγγέλη Παππά και Νίκου Ζωγράφου σάρωνε πραγματικά, η κιθάρα (μία, αλλά έκανε για πολλές) του Γιάννη Βερβέρη ήταν κατά βούληση συντριπτική ή αέρινη και η φωνή του Ανδρέα Παππά, αν και δεν ήταν πάντα σωστά τοποθετημένη στη μίξη, κοινωνούσε με πειθώ το πάθος που εμφανέστατα υπήρχε στην αλληλεπίδραση του κουιντέτου.
Με αυτά και μ' αυτά, και με τα παλιά τραγούδια (“Still Here”, “Wine”, “Too Late” κ.ά.) να εναλλάσσονται με κάποια από εκείνα που θα μπουν στο υπό έκδοση άλμπουμ τους, η μία ώρα του σφιχτοδεμένου κυρίως σετ κύλησε σαν νεράκι. Φυσικά, ο χρόνος αυτός ήταν πολύ λίγος για όλους κι έτσι η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή για να συνεχίσει. Κι ενώ καθώς τους παρακολουθούσα σκεφτόμουν ότι δεν θα κατάφερναν να ξαναπιάσουν τα τρομερά επίπεδα που είχαν αγγίξει λίγο πριν, με βούλωσαν κανονικά κλείνοντας με ένα απίστευτο “Ecstasy”· το τραγούδι δηλαδή που πολλοί από το κοινό ζητούσαν επιμόνως από νωρίς.
Δύσκολα θα βρείτε μπάντα που να στήνει τόσο πυκνό ηλεκτρικό ήχο και να τον υποστηρίζει με την πυγμή και την ομοθυμία την οποία διέθεταν οι Closer προχτές στο Faust. Δεν ξέρω πού βρίσκονταν τα τελευταία χρόνια, ούτε μπορώ να σας πω αν το επερχόμενο άλμπουμ τους θα έχει να προσφέρει ουσιαστικά στο σήμερα. Ξέρω μόνο ότι, καθώς τους παρακολουθούσα, γούσταρα όσο λίγες φορές σε ροκ συναυλία εγχώριου συγκροτήματος. Καλωσορίζω επομένως με ενθουσιασμό την επιστροφή τους.
{youtube}Coxy1fxba7k{/youtube}
