Αν χαρακτηρίζει κάτι την μουσική παρέα των Βαγγέλη Ορφανίδη, Άννα Πασπάτη και Αλέξη Αντωνόπουλου είναι η δημιουργικότητά τους. Αεικίνητοι, ποπ και αισιόδοξοι, βάζουν χρώμα και μεράκι σε ό,τι κάνουν, από τα κομμάτια που γράφουν ως Hume Assine, στην εικόνα του project, στο merch, μέχρι το podcast τους. Και προσφάτως, στα sessions Αχ Αθήνα!, στα οποία έκανε ποδαρικό την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου ο Tony Bluebird, στο υπόγειο του Crust στου Ψυρρή. Για την ιστορία, τα Αχ Αθήνα! είναι μικρά, μηνιαία live «σε αυθεντικούς αθηναϊκούς χώρους», που επιδιώκουν να καταγράψουν και να αναδείξουν την κουλτούρα της πόλης –κι όλα αυτά με αφορμή το concept album Athens Blues.
Κυριακάτικο live στο μικροσκοπικό υπόγειο μιας πιτσαρίας, λοιπόν, και περίμενα κάτι διασκεδαστικό. Ίσως όχι τόσο διασκεδαστικό. Σίγουρα δεν περίμενα, πάντως, κατεβαίνοντας τη μαύρη σκάλα να μεταφερθώ σε ένα φουτουριστικό, ιδιότυπο speakeasy, με καθόλου «φασέικες» φιγούρες, αλλά «κανονικούς» Αθηναίους, με πρωινές δουλειές, προσιτές ενδυματολογικές επιλογές και ακομπλεξάριστη διάθεση για κουβέντα, μπύρα και sing-along.
Η βραδιά ξεκίνησε, όπως ήταν αναμενόμενο, με το κομμάτι "Athens Blues", που λειτούργησε ως τίτλοι αρχής σε ένα μακροσκελέστατο αφήγημα που περιλάμβανε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το "Barbie girl" (με την Άννα Πασπάτη σε ρόλο Barbie -but make it a million times better- και τον Αντώνη Κωνσταντάρα σε ρόλο Ken), το "Wonderwall" των Oasis, το "I Feel Love" της Donna Summer, το "Hey Boy Hey Girl" των Chemical Brothers. Και βέβαια, ένα γενναίο μέρος του Athens Blues, το νέο τραγούδι "Home", και το σύνολο των κυκλοφοριών του man of the hour, Tony Bluebird. Προσωπικά, μου άρεσαν ιδιαίτερα η πειραγμένη, remixed εκδοχή της "Γαλάζιας Ακτής", η εκρηκτική εκτέλεση του (μπλεγμένου με το "Darude" των Sandstorm) "ΑΙ" που μας έκανε να χοροπηδάμε, και το πολύ πρόσφατο "Gotham City".
Το μείγμα ήταν οπωσδήποτε πετυχημένο. Η Άννα, με τις πληθωρικές φωνητικές της ικανότητες και την ζωηρή της παρουσία έκλεβε τις εντυπώσεις (ακόμη κι όταν ο Αντώνης άλλαξε πουκάμισο επί σκηνής), O Αλέξανδρος στα ηλεκτρικά κρουστά, με τις φωτεινές του μπαγκέτες έδινε το ρυθμό διασκεδάζοντάς το αυθεντικά, ενώ ο Βαγγέλης στα πλήκτρα μας πήγαινε άλλοτε σε synthwave κι άλλοτε electro δρόμους. Το χιούμορ ενδιάμεσα των κομματιών ζέσταινε ακόμη περισσότερο μια κατά τ’ άλλα παγωμένη εκεί έξω βραδιά, αλλά, αν για κάτι ξεχώρισε εκείνη η νύχτα, ήταν το πάντρεμα των υφών (τόσο ύφους όσο και υφής) σε μία αδιαμφισβήτητα χορευτική ένωση. Το grunge των 90s συνάντησε την κλαμπ κουλτούρα των 00s, το R ‘n’ B το post-punk, ο ξένος στίχος τον ελληνικό, φτιάχνοντας μία πρωτότυπη αθηναϊκή ιστορία – στο τέλος της οποίας, χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα κομμάτι ζεστή πίτσα.
Υ.Γ. Σημειώστε στην ατζέντα σας το επόμενο ΑΧ ΑΘΗΝΑ! στις 27 Μαρτίου, με καλεσμένη την Elena Leoni, αυτή τη φορά σε roof garden.
