Έχουν αρκετή πλάκα ορισμένα στάνταρ με τα οποία συνεννοούμαστε στην παγκόσμια δισκογραφία, όταν έρχονται αντιμέτωπα με τα όρια τους, θυμίζοντάς μας ότι εν τέλει δεν πρόκειται παρά για συμβάσεις. Σε άλλα είδη της ευρύτερης ποπ/ροκ οικογενείας, δηλαδή, μια δουλειά με διάρκεια ένα-τέταρτο-και-κάτι-ψιλά θα χαρακτηριζόταν ως ΕΡ. Στην περίπτωση όμως του Education, είναι ένα άλμπουμ με τα όλα του.
3 χρόνια πριν, στο Blank Language, οι Ruined Families είχαν τον ήχο μιας σύγχρονης μπάντας που ξεσάλωνε με βάση τα διεθνή hardcore πρότυπα, προσεγγίζοντας περισσότερο τις φρενιασμένες live αποδόσεις της, συγκριτικά με το πειστικό μα μάλλον άγουρο Four Wall Freedom (2010). 3 χρόνια μετά δεν έχουν κάνει την παραμικρή έκπτωση ως προς την εκρηκτικότητα, μα σου δίνουν την αίσθηση (όπως έγραψε και ο Βαγγέλης Πούλιος, αφού είδε την πρόσφατη συναυλία τους στη Death Disco, εδώ), ότι αυτόν τον παγκόσμιο underground ήχο τον έχουν κάνει περισσότερο δικό τους.
Χωρίς έτσι ν' αλλάζει θεμελιακά κάτι που ήδη ξέρεις για τους Αθηναίους, το Education στέκεται πιο συνειδητά στα πόδια του. Διαθέτει μια άλλη άνεση στη διαχείριση των διεθνών αναφορών και διατηρεί το punk μέρος της εξίσωσης όσο αψύ χρειάζεται να είναι, σε μια εποχή κατά την οποία ξέφτισε ο χαρακτηρισμός, ανάμεσα σε ska τρομπέτες, ποπ στοχεύσεις κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο –δεν λέω ότι δεν βγήκαν και ενδιαφέροντα πράγματα έτσι, οπωσδήποτε όμως χάθηκε τόσο η αναίδεια, όσο και ο όποιος κίνδυνος υπήρξε κάποτε στην όλη υπόθεση. Αυτή λοιπόν η αναίδεια, αυτή η αίσθηση της κόψης του ξυραφιού, ζουν και βασιλεύουν εδώ. Στο δε υπόλοιπο μέρος της ηχητικής εξίσωσης, καταπλακώνεσαι από μια μελετημένη επίθεση (χτισμένη με θαυμάσια ντραμς και φωνητικά), από την οποία δεν λείπει ούτε η grind διάσταση, ούτε οι screamo αναμνήσεις, ούτε όμως και η μελωδικότητα ("Meta-Anthem", "Demolition").
Για όσους τώρα προσέχουν και τέτοια πράγματα, οι στίχοι παίζουν τον δικό τους ρόλο στην όλη εμπειρία, καθώς χτυπάνε ως συντονισμένοι όλμοι μια σύγχρονη Δυτική ζωή που φαίνεται να γίνεται όλο και πιο ψευδεπίγραφη και «στημένη», κάτω από τη σημαία της γραμμικής προόδου: «The civilized commit again the greatest crimes/In their ordinary houses they manufacture lies», προειδοποιεί το "Naked Life", ενώ το "We Want Everything" θίγει την προϊοντοποίηση της σεξουαλικότητας, λέγοντας και μια μεγάλη αλήθεια κοινή για όποιον σερφάρει στους ψηφιακούς ωκεανούς του 21ου αιώνα: «I’m sick of choices, 'cause I want it all». Συνολικά κρίνοντας, ορισμένες λέξεις και φράσεις ίσως να μην κεντράρουν πάντα ικανοποιητικά (στο "No Rothko", ας πούμε, το νόημα διαφεύγει), όμως ο δίσκος διαθέτει κι ένα μήνυμα, που βρίσκεται σε σύμπνοια με τη μουσική και σε αρκετές περιπτώσεις ενδυναμώνει τον αντίκτυπό της.
Με πλήρη λοιπόν συνείδηση ότι το βαθμολογικό μας σύστημα αδικεί δίσκους σαν το Education –στερώντας εκείνο το «,5» που ίσως να κάνει τη διαφορά σε ορισμένα μάτια– μα με τη βεβαιότητα πως οι Ruined Families βρίσκονται καθ' οδόν προς κάτι ακόμα σπουδαιότερο, θα κλείσω λέγοντας πως η όλη εμπειρία είναι μεν αρκούντως πιο σκληρή υφολογικά από ό,τι συνήθως περιλαμβάνει το μενού πολλών απ' όσους ακούν αγγλοσαξονική μουσική στην Ελλάδα, αξίζει όμως να δείτε αυτό το γκρουπ στη σκηνή και να το αφήσετε να σας βγάλει έξω από τη ζώνη ασφαλείας σας.
{youtube}FiFv_1DEuQ4{/youtube}
