Tους Ruined Families τους είχα ξαναπετύχει επί τω έργω όταν είχαν παίξει support στους Iceage, το φθινόπωρο του 2013. Εκείνο που θυμάμαι πιο καθαρά είναι η σκέψη ότι «σ’ έναν δίκαιο κόσμο» οι ρόλοι θα έπρεπε να είναι αντίστροφοι, καθώς το μπλαζέ υφάκι των Iceage θα είχε πολλά να μάθει από τον δυναμισμό της αθηναϊκής μπάντας, από την ετοιμότητά της να οδηγήσει ανά πάσα στιγμή τα πράγματα στην έκρηξή τους.
3+ χρόνια μετά, οι Ruined Families βρέθηκαν στη Death Disco (σε ένα ηχηρό sold-out) για να παρουσιάσουν τον νέο, 2ο δίσκο τους Education. Κι εύκολα καταλάβαινες, από τις πρώτες κιόλας νότες του “The Future Οf Electronic Music”, πως η μουσική τους παραμένει εξίσου εύφλεκτη και εκείνοι εξίσου ενθουσιώδεις, όταν τη μεταφέρουν στη σκηνή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο χρόνος που πέρασε δεν τους άγγιξε. Δεν μιλάμε βέβαια για μεγάλο διάστημα, ωστόσο νομίζω πως οι εμπειρίες που έχουν εντωμεταξύ μαζέψει οι Ruined Families τους έχουν βοηθήσει ώστε να κάνουν λίγο πιο δικό τους τον χώρο στον οποίον κινούνται –δηλαδή το σύγχρονο (ή φουτουριστικό, κατά τους ίδιους) hardcore, το οποίο προκύπτει αρκετά σκεπτόμενο στην περίπτωσή τους, αν κοιτάξει κανείς τους στίχους των τραγουδιών. Ίσως γι' αυτό μπορούν πλέον να πραγματοποιούν και εξόδους (λελογισμένες μεν, με μεγαλύτερη σιγουριά δε), να φτάνουν δηλαδή σε κομμάτια όπως το “Demolition” προς ένα οξύμωρο του στυλ «hardcore μπαλάντα» ή να εντάσσουν στον ήχο τους μία κάπως πιο μελωδική εκδοχή του punk (π.χ. στο “Meta-Anthem”).
Το κυριότερο πάντως χαρακτηριστικό της μουσικής τους, παραμένει η εκρηκτικότητά της: οι γρήγοροι ρυθμοί, τα κοφτερά ριφ κι εκείνη η σφιχτή οικονομία των πραγμάτων, η οποία στριμώχνει όλη την ένταση –την έκρηξη και τη διάχυσή της– μέσα σε ηχητικά σκευάσματα ενός ή το πολύ δύο λεπτών. Κομμάτια όπως τα “Image Οf Αn Image” ή “Naked Life” είναι ενδεικτικά, ενώ η λάιβ απεικόνισή τους είχε ένα attack το οποίο εξαρτάται φυσικά από τη μορφολογία της μουσικής και τα υφολογικά χαρακτηριστικά της, πηγαίνει όμως και πέρα από αυτά –σ’ ό,τι ονομάζουμε «χημεία» μεταξύ του γκρουπ.
Κάπως έτσι, το λάιβ απέκτησε μια κάπως πιο καταστασιακή πνοή, αντί να επαφίεται αποκλειστικά σε μία μηχανιστική αναπαραγωγή της τέλειας ηχητικής επίθεσης. Και οι δυνατές κιθάρες, το συνήθως απαιτητικό drumming ή η νευρωτική κινησιολογία του τραγουδιστή Τάκη Ζωντήρου απομακρύνθηκαν από την επιτήδευση, αποδεικνύοντας ότι οι Ruined Families πράγματι «το εννοούν».
Νωρίτερα είχαν εμφανιστεί δύο όμορα σχήματα, αρχικά οι Broken Fingers και εν συνεχεία οι Μαύρο Γάλα. Για τους πρώτους δεν μπορώ να πω πολλά, καθώς έφτασα κάνα τέταρτο μετά την έναρξη του set τους –και μέχρι να βρω τα λίγα τετραγωνικά εκατοστά της βολής μου στην κατάμεστη Death Disco εκείνοι είχαν ήδη παραδώσει τη σκυτάλη (τα 3 set ήταν διάρκειας μισής ώρας έκαστο). Το λίγο που άκουσα στο ενδιάμεσο μου φάνηκε αρκετά δυναμικό, αν και χωρίς να με εντυπωσιάσει με την πρωτοτυπία του.
Δυναμική ήταν σίγουρα και η παρουσία των Μαύρο Γάλα. Έπαιξαν μια μουσική που ήξερε να περιηγηθεί σ’ αυτά τα ενδιάμεσα του punk και του hardcore μονοπάτια και είχαν σαν αιχμή τους ένα μπασοτύμπανο που σήκωνε το βάρος της απαιτούμενης έντασης και τις οξύτονες κραυγές του τραγουδιστή, οι οποίες έδιναν στην εν λόγω ένταση μια πιο ενδοστρεφή φορά. Παρότι στην πορεία φάνηκε να ανακυκλώνουν διάφορες εκφραστικές πατούρες, το set τους ήταν σε γενικές γραμμές αρκετά πειστικό.
{youtube}FiFv_1DEuQ4{/youtube}
