Τόσο οι Agatus, όσο και το αδελφικό τους σχήμα, οι Zemial, ήταν από τα ονόματα που εντόπιζες συνήθως στις παρυφές του τοπίου που είχες στο μυαλό σου για το ποιοτικό τμήμα της ελληνικής black metal σκηνής των 1990s· δύο συγκροτήματα με αρκετά χαμηλό προφίλ, που κινούνταν σε καλοπαιγμένα παραδοσιακά μονοπάτια. Προσωπικά, είχα χάσει τα ίχνη αμφότερων μέσα στα '00s, για να ανακαλύψω εκ νέου τους Zemial με το εξαιρετικό και απρόσμενα ευρύ σε επιρροές Nykta του 2013, και τους Agatus με το παρομοίως πολυποίκιλο The Eternalist.
Το 3ο ολοκληρωμένο έργο των Agatus φέρει έναν σαφώς heavy metal αέρα. Λες και οι δημιουργοί του αποκρυπτογράφησαν τις φόρμες χαρακτηριστικών δειγμάτων του επικολυρικού ήχου των 1980s και 1990s (με ιδιαίτερη έμφαση στους Warlord και Bathory), βρήκαν ένα πλατωνικό αρχέτυπό του, και το διύλισαν συνθετικά εντός του δίσκου τους. Ρέοντα μελωδικά leads, αεικίνητες κιθάρες, κλασικότροπα ρεφρέν, τυμπανορυθμοί που λάμπουν μέσα στην απλότητά τους· μια αναπάντεχη ανάταση κυριαρχεί εδώ. Και μέσα σε όλα αυτά μπλέκονται υμνικά, Quorthon-ίζοντα δεύτερα φωνητικά, που υποστηρίζουν το επικό στοιχείο στα πιο ρωμαλέα των κομματιών.
Μουσικά ο δίσκος είναι οριακά άμεμπτος, χωρίς να προσπαθεί να καινοτομήσει. Το μόνο που κάνει είναι να βυθιστεί στο χαρμάνι όσων λατρεύουν οι Agatus, και να ακολουθήσει διαισθητικά κάποιο μονοπάτι. Ίσως λοιπόν η φαινομενική απλότητα των συνθέσεων να εκπλήξει τον σύγχρονο ακροατή, που έχει συνηθίσει σε διαφορετικού είδους φόρμες. Ο ρυθμός όμως με τον οποίον αφομοιώνονται εθιστικά τα κομμάτια, λόγω ακριβώς αυτής της απλότητας, είναι μέρος της μαγείας.
Το μόνο που μπορεί ομολογουμένως να ξενίσει ορισμένα άτομα είναι η χροιά των κυρίαρχων φωνητικών, τα οποία αποτυπώνονται αδρά, άκομψα, πηγαία: φαίνεται πως ο Quorthon είναι μεγάλη επιρροή στον συγκεκριμένο τομέα, αλλά τα φωνητικά του Eskarth στέκονται αρκετά κάτω από εκείνα του μεγάλου Σουηδού, και ειδικά στις πρώτες ακροάσεις μπορεί να ενοχλήσουν –είναι αρκετά love it or hate it περίπτωση. Εν αντιθέσει, οι διάσπαρτες απαγγελίες, όπως και μερικές πιο ακραίες εκλάμψεις χροιάς, είναι αντικειμενικά πανέμορφες.
Αυτό που γίνεται στα τελευταία δισκογραφικά βήματα των Agatus και των Zemial είναι η απόδειξη του πού μπορεί να οδηγήσει η κατάρρευση των νοητικών ορίων μεταξύ μουσικών ειδών στο μυαλό ενός καλλιτέχνη, και η επικέντρωση στην άντληση έμπνευσης από όλο το φάσμα της μουσικής που τον γαλούχησε. Με το Eternalist, οι Agatus παραδίδουν ένα διαμάντι αστίλβωτου επικολυρικού metal βγαλμένο από το καμίνι των 1980s, με κάποιες αναφορές στο ακραίο παρελθόν τους: ένα κράμα που υπακούει στον όρο «ολοκληρωμένος δίσκος».
{youtube}Ekgug3LC7o{/youtube}
