Κατά την απόπειρα προσέγγισης στο ντεμπούτο των Cyanna Mercury, έκανα ένα (θεμελιώδες, όπως αποδείχθηκε) σφάλμα: στις πρώτες 2-3 ακροάσεις το έβαζα να παίξει πρωί-πρωί με την αυγούλα, κι έμενα παγοκολόνα. Όμως το Archetypes είναι άλμπουμ της νύχτας, και μόνο στη δική της ατμόσφαιρα μπορούν να ξεκλειδωθούν τα μυστικά του. Πράγμα που έπρεπε να έχω καταλάβει νωρίτερα, μιας και όλα (τίτλοι τραγουδιών, στίχοι, ήχος) συντείνουν σε αυτό.
Το Archetypes, λοιπόν, είναι ένα μουσικό ταξίδι, στο οποίο ξετυλίγεται σταδιακά (για πρώτη φορά με τέτοια καθαρότητα και πληρότητα) η καλλιτεχνική περσόνα των Cyanna Mercury, με βασικά στοιχεία την παγανιστική/χριστιανική μυθολογία και την ψυχεδέλεια, μέσα από τις διάφορες ροκ, φολκ και μπλουζ εκφάνσεις της. Διαθέτει ενιαίο concept τούτο το άλμπουμ, ηχητικό και στιχουργικό, έστω κι αν αυτό είναι κάπως «χαλαρό» και ανοιχτό σε ερμηνείες.
Το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει κατά την ακρόαση –είτε μέρα, είτε νύχτα– είναι ο τεχνικός τομέας. Η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή (από το συγκρότημα και τον Δημήτρη Λιλή), στην κρυστάλλινη ηχογράφηση (από τον Αλέξη Μπόλπαση) και στο mastering (James Plotkin), ακούγεται και με το παραπάνω. Υπάρχει μια live αίσθηση στα παιξίματα και μια ιδιαίτερα λειτουργική χρήση της στερεοφωνίας και διαφόρων άλλων «τερτιπιών», ώστε το αυτί να μένει απασχολημένο για καιρό, ψαχουλεύοντας τις λεπτομέρειες του ηχητικού φάσματος.
Τα τραγούδια, από την άλλη, δεν «ξετρυπώνονται» το ίδιο εύκολα. Η ροή του δίσκου, μάλιστα, είναι στημένη έτσι ώστε τα μεγάλα όπλα να επιστρατεύονται από τη μέση και κάτω. Το εναρκτήριο “Horse Dark As Night”, ας πούμε, προϊδεάζει μεν για το τι κουβαλάει το Archetypes, σε αφήνει όμως και με μια αμφιθυμία. Η συνέχεια –με παρεμβολές αφηγηματικών μερών και διαδοχές ετεροβαρών συνθέσεων– επίσης προβληματίζει, έτσι όπως αφήνει μετέωρη την απάντηση για το πώς κατανέμονται οι δικαιοδοσίες συνθετικού και ενορχηστρωτικού τομέα. Από τη στιγμή όμως που σκάει η τριπλέτα “Ode To The Absent Father”, “Lilith” & “If We Were Blind”, ξεκαθαρίζουν όλα και αποκαλύπτεται το απόλυτο νόημα όσων προηγήθηκαν και όσων έπονται, αλλά και η διασύνδεση αυτών.
Θα μπορούσε εύκολα όλο αυτό το κόλπο που στήνουν οι Cyanna Mercury στο Archetypes να είχε καταλήψει σε τραγωδία. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι απλό πράγμα να μπλέξεις ηλεκτρικές κιθάρες με μπουζούκια και σαντούρια, πατερημά με αρχαιολατρείες, Δυτικούς με Ανατολικούς τρόπους, τους Doors και τους Aphrodite's Child με αφηγήσεις στα ελληνικά, και να βγεις στο τέλος ασπροπρόσωπος. Το συγκρότημα το καταφέρνει, όμως. Και πρέπει να του αποδοθούν τα εύσημα όχι μόνο βάσει αποτελέσματος, αλλά και λόγω της διάθεσης να πάρει τα ρίσκα του.
Σίγουρα δεν είναι όλα τέλεια στο Archetypes. Η γιγαντοσύνη των διαφόρων επιρροών, για παράδειγμα, επισκιάζει κάποιες φορές τον χαρακτήρα της μπάντας. Η ατμόσφαιρα, επίσης, σε στιγμές μοιάζει να επικρατεί του χειροπιαστού περιεχομένου, ενώ και ορισμένες όλο μυστήριο εντάσεις δεν κρύβουν πάντα κάτι μεγάλο πίσω από το χτίσιμό τους. Δεν «αυτοεξηγείται» πλήρως ο δίσκος, δηλαδή, όπως θα περίμενε κανείς.
Παρ' όλα αυτά, ακρόαση την ακρόαση κερδίζει τελικά πολλούς πόντους, με το όραμα, την τόλμη και τους τρόπους με τους οποίους υλοποιήθηκε. Αλλά και με την ιδιαίτερα ευέλικτη, θεατρική και πολυπρόσωπη ερμηνευτική σφραγίδα του Spyreas Sid (Σπύρος Σιδηρόπουλος) να αποτελεί ένα αληθινά ακαταμάχητο ατού.
{youtube}2KcdH1GnpJg{/youtube}
