Ο Δημήτρης Σαμόλης είναι τραγουδοποιός (αλλά και ηθοποιός και σκηνοθέτης) και το Popetry είναι το πρώτο του άλμπουμ, σε παραγωγή Νίκου "Ottomo" Αγγλούπα. Όπως ίσως φαντάζεστε λόγω του τίτλου αλλά και της αισθητικής του όμορφου εξωφύλλου, καταπιάνεται με το ποπ τραγούδι, υπογράφοντας ο ίδιος τη μουσική και τους στίχους των 13 κομματιών που περιλαμβάνει η εν λόγω κυκλοφορία.
Τη λέξη «ποπ» στη συγκεκριμένη περίπτωση πάρτε την όπως τη σκέφτεστε με βάση τραγουδοποιούς όπως ο Rufus Wainwright ή ο Mika (τον θυμάστε, αλήθεια;). Σε αυτά κυρίως τα υφολογικά νερά έχει επιλέξει να κινηθεί ο Δημήτρης Σαμόλης, γράφοντας μελωδίες οι οποίες άλλοτε ρέπουν προς μια έντονη θεατρικότητα και άλλοτε ακολουθούν τους δρόμους της μπαλάντας, με πιάνο, ακουστική κιθάρα και έγχορδα να αγκαλιάζουν τις ερμηνείες. Με βάση όσα καταθέτει εδώ, θα έλεγα ότι ο Δημήτρης Σαμόλης διαθέτει ικανότητες οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο. Τούτη πάντως τη φορά, του διέφυγε.
Το άλμπουμ ξεκινάει με μεγάλες υποσχέσεις: τραγούδια όπως το “Paper And Crayons”, το “Born To Be Your Ex” και (κυρίως) το “Fortune Cookie” δεν τα συναντάς κάθε μέρα. Σε αυτά ο Σαμόλης επιτυγχάνει να χρησιμοποιήσει το προφανές ταλέντο του στον χειρισμό του αγγλικού λεξιλογίου προς όφελος ενός απώτερου, ανώτερου σκοπού –συγκινεί, εν ολίγοις. Αλλά δυστυχώς οι υποσχέσεις δεν επαληθεύονται, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου Popetry συναντάμε κομμάτια που περισσότερο απασχολούνται να μας παρουσιάσουν πόσες διαφορετικές ρίμες μπορεί να στήσει ο δημιουργός τους, παρά με το να επικοινωνήσουν κάτι ουσιαστικό.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι, παρότι ο Σαμόλης έχει κάποια εμφανή ντεζαβαντάζ, φαίνεται ότι ξέρει πώς να τα χρησιμοποιήσει υπέρ του. Η αγγλική προφορά, για παράδειγμα, ενώ είναι αρκετά άτεχνη, τελικά προσδίδει έναν «εξωτισμό» στο αποτέλεσμα και τραβάει μακριά την προσοχή από τις ερμηνευτικές αδυναμίες. Σε κάποιες περιπτώσεις, πάντως, όποτε προσπαθεί να στριμώξει πολλές λέξεις στον ρυθμό (το “Garlic Breath” είναι ένα σχετικό παράδειγμα), το πράγμα ρέπει επικίνδυνα προς την καρικατούρα –και έχω την εντύπωση ότι δεν είναι αυτή η πρόθεση του δημιουργού. Να σημειωθεί τέλος ότι το ηχόχρωμα της φωνής του είναι ιδιαίτερο και ζεστό. Ακόμα ένα σημαντικό ατού.
Οι ενορχηστρώσεις και ο ήχος γενικότερα, βρίσκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο, όμως έχω την αίσθηση ότι κάποια κομμάτια «φωνάζουν» ότι ήθελαν μια πιο μοντέρνα αντιμετώπιση, μια περισσότερο ηλεκτρονική προσέγγιση. Εκείνο δε που μου έκανε ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση είναι που δεν αναγράφονται πουθενά στο ένθετο οι συμμετέχοντες μουσικοί. Λεπτομέρειες είπατε; Κάθε άλλο!
Ο ιδιαίτερα λοιπόν έξυπνος τίτλος Popetry δεν βρίσκει πάντα ανταπόκριση στο περιεχόμενο. Αν και κατά στιγμές γίνεται εμφανές ότι ο Σαμόλης είναι ικανός να γράψει πολύ καλά, σε μεγάλο ποσοστό αναλώνεται σε ασκήσεις ύφους· επενδύει σε μέτριες ιδέες, κάνοντας το ντεμπούτο του να μοιάζει περισσότερο με δειγματολόγιο ικανοτήτων, παρά με πηγαία καλλιτεχνική κατάθεση. Μπορεί στα πλαίσια ενός ξεκινήματος όλα αυτά να «συγχωρούνται», όμως θα είναι κρίμα να μην ευδοκιμήσει στη συνέχεια ο ακομπλεξάριστος, έξυπνος, ουσιαστικός και αρτίστας εαυτός που προφανέστατα διαθέτει ως τραγουδοποιός.
{youtube}tv_8HDwJZh4{/youtube}
