Συμπαθώ αυτομάτως οποιονδήποτε εγχώριο καλλιτέχνη δηλώνει ποπ (εντάξει, σχεδόν οποιονδήποτε). Και οι Μέντα δήλωναν πάντα ποπ, τοποθετώντας τον όρο ακόμα και στον τίτλο ενός από τα άλμπουμ τους, παρότι ήταν προφανές ότι η χρήση του δεν υπήρχε περίπτωση να επικοινωνήσει επακριβώς αυτό που έκαναν, ούτε και να τους προσδώσει κύρος. Δεν ξέρω, βέβαια, αν έπειτα από 6 δίσκους εξακολουθούν να συστήνονται έτσι, με την ίδια ζέση.
Γιατί, μπορεί άραγε να κατηγοριοποιηθεί ως «ποπ» το καινούργιο τους πόνημα; Δύσκολο το κόβω, από τη στιγμή μάλιστα που πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με τραγούδια, αλλά με 9 οργανικές συνθέσεις, στις οποίες όποτε ακούς φωνή (συμβαίνει σε κάποια σημεία), αυτή κινείται με λογικές μουσικού οργάνου και όχι έλλογης εκφοράς. Αλλά και σε επίπεδο ήχου, τα πράγματα δεν είναι όπως πριν για τους Μέντα: εδώ μπαίνουν δυνατά στο προσκήνιο τα αναλογικά συνθεσάιζερ και οι κιθάρες υποχωρούν αισθητά, με αποτέλεσμα η μπάντα να ακούγεται αρκετά ανανεωμένη.
Σχετικά με το περιεχόμενο του Téléphérique, οι Μέντα επέλεξαν συνειδητά να είναι αφαιρετικοί: έδωσαν μεν τίτλο στο έργο τους, όμως άφησαν άτιτλα όλα πλην ενός τα κομμάτια που αυτό περιλαμβάνει. Αφαιρετικοί, όμως, είναι και ως προς το υλικό τους, το οποίο περισσότερο φροντίζει να ορίσει έναν καμβά και λιγότερο να δείξει στον ακροατή ένα συγκεκριμένο μονοπάτι επί του οποίου θα κινηθεί για να φτάσει στο (όποιο) τελικό σημείο. Μια τέτοια μίνιμαλ λογική συντείνει στο να μην αναγνωρίζει κανείς εύκολα το συγκρότημα που ξεκινούσε κάποτε από τον Πλανήτη Του Εδμούνδου για να σπείρει θετικές δονήσεις στο μουσικόφιλο κοινό. Οι Μέντα του 2015 ακούγονται (επιτέλους!) τολμηροί, ελεύθεροι κι ωραίοι, σίγουρα διατεθειμένοι για κάποια άλματα.
Η έναρξη του Téléphérique με το “1” δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, καθώς το κεντρικό ριφ –έτσι όπως το πρωτοπιάνει η κιθάρα και μετά περνάει και στο σύνθι– είναι ιδιαιτέρως κολλητικό. Η συνέχεια αποδεικνύεται ακόμα πιο ελεύθερη από μελωδικά σχήματα, με τα επόμενα κομμάτια περισσότερο να υπαινίσσονται πράγματα και με το ομώνυμο του δίσκου να καθίσταται κομβικό ως προς το όλο ακρόαμα, καθώς δίνει το έναυσμα για μια αλλαγή διάθεσης και για την πύκνωση των τεκταινομένων. Εν ολίγοις, η ροή του Téléphérique φαίνεται ιδιαίτερα μελετημένη και ρεγουλαρισμένη, με τις εναλλαγές δυναμικών και διαθέσεων να γίνονται με τρόπους ομαλούς, αλλά συνάμα ενδιαφέροντες. Κι ενώ πολλά από τα ηχοχρώματα που το διέπουν παραπέμπουν στο παρελθόν, η τελική αίσθηση δεν καπελώνεται από το ρετρό, μα αναδεικνύεται επαρκώς σύγχρονη.
Είναι κατά τη γνώμη μου αξιοπρόσεκτο μια μπάντα να επιχειρεί αλλαγές στο 6ο της άλμπουμ. Οι Μέντα μπορεί να άργησαν, όμως το τόλμησαν τελικά κι έτσι μας παρουσιάζονται αρκετά φρέσκιοι στο Téléphérique. Και μόνο η απεμπλοκή τους από τον τραγουδοκεντρικό χαρακτήρα του παρελθόντος και η εισαγωγή μιας σαφώς πιο σκοτεινής συνιστώσας στην παλέτα τους, αξίζουν τον έπαινο. Πόσο μάλλον αν το τελικό αποτέλεσμα είναι σταθερά ενδιαφέρον, ενίοτε μάλιστα και συναρπαστικό. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ στήνω αυτί για τη συνέχεια της πορείας τους.
{youtube}ek2d1reF63Y{/youtube}
