Υπήρξαν κάποτε χρόνια για το ελληνικό ροκ, όταν δίσκοι σαν το Θάλασσα Αγάπη των Αρχή Διαλόγου όχι μόνο ανεξάρτητα και «υπόγεια» δεν θα κινούνταν, μα θα έδιναν αφορμή για πρωτοκλασάτα δισκογραφικά συμβόλαια και για μπόλικο ραδιοφωνικό airplay. Σε εκείνες τις μέρες με έστειλε νοερά τούτη η δουλειά, ντεμπούτο στη δισκογραφία για το πενταμελές γκρουπ του Λαρισαίου Αλέξανδρου Τσιωνά, ο οποίος δεν είναι μόνο ο τραγουδιστής τους, μα και παραγωγός και βασικός συνθετικός/στιχουργικός νους πίσω από όσα ακούμε εδώ. Χρεωνόμενος, έτσι, όσα συν και πλην προκύπτουν. Αν και τελικά κρίνω πως τα πλην είναι περισσότερα από τα συν, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στο σχήμα πως στέκει σε μια βάση. Δεν μιλάμε για μουσικούς δίχως κάποια χιλιόμετρα πίσω τους, ίσα-ίσα ακούμε καλά παιξίματα και μια δεμένη rhythm section, ικανή να σου μεταδώσει κάτι από το μεράκι και το πάθος της. Τα τραγούδια δε του Τσιωνά βρίσκονται ένα σκαλί πιο πάνω από όσα γράφουν άλλα, παρόμοια και πολύ πιο διαφημισμένα, κιθαριστικά συγκροτήματα του σήμερα. Πολλά πράγματα μπορούν –και πρέπει– να βελτιωθούν σε αυτά, ωστόσο υπάρχει μια καλοδεχούμενη αμεσότητα στους στίχους, μια διαύγεια στη χρήση της κιθάρας και μια φωνή με αδυναμίες μεν και όρια, μα επαρκής στο να εκφράσει το σύμπαν αυτής της τραγουδοποιίας (“Ανοίγω Κόσμε”, “Δεν Μένω Άλλο Εδώ”). Ωστόσο, τα παραπάνω θετικά σημεία δεν θα μπορέσουν να πάνε στοιχειωδώς παρακάτω αν ο Τσιωνάς –και κατ’ επέκταση οι συνοδοιπόροι του– δεν επιχειρήσουν να εκσυγχρονίσουν ακούσματα, ενορχηστρώσεις και γενικότερα προσεγγίσεις στην υπόθεση ροκ. Μια υπόθεση η οποία έχει πια πάει πολύ πιο πέρα από αυτή την ηρωικώς κλασικοροκάδικη αισθητική των εδώ συνθέσεων/στίχων/ερμηνειών (π.χ. “Είμαι Ζωντανός”, “Φίλοι Και Εχθροί”). Και τη χωρίζουν πλέον πελάγη εξελίξεων από τα 1970s hard rock δρώμενα, στα οποία παραπέμπει το κάθε τι των τραγουδιών του Θάλασσα Αγάπη. Έτσι ως έχουν τα πράγματα, οι Αρχή Διαλόγου θέτουν τα εκφραστικά τους μέσα στην υπηρεσία παρωχημένων και εξαντλημένων ροκ κατευθύνσεων. Και το βρίσκω κρίμα, γιατί διακρίνονται βάσεις για κάτι παραπάνω από μια νοσταλγική αναπαραγωγή των περασμένων (και όχι τόσο καλών, τελικά) ημερών του ελληνικού ροκ των 1990s.
