Το 2008 έγραφα για τον Ανδρικόπουλο ότι βρισκόταν στα πρώτα του, άγουρα, καλλιτεχνικά βήματα. Είχα επίσης την αίσθηση ότι στο μέλλον θα μας απασχολούσε με καλύτερα τραγούδια, συγκριτικά με εκείνα που συμπεριέλαβε στο πρώτο του δισκογραφικό βήμα. Επιστρέφοντας λοιπόν μετά από δύο χρόνια, αφήνει πίσω τον ρόλο του τραγουδοποιού και κρατά μόνο αυτόν του ερμηνευτή. Τα περισσότερα τραγούδια τα υπογράφει τώρα ο μόνιμος συνεργάτης του Δημήτρης Καρράς, έχοντας (για ακόμα μία φορά) και τη συνολική εποπτεία της παραγωγής. Έχω όμως την εντύπωση ότι με το Έτσι Οι Μέρες Περνούν ο Φώτης Ανδρικόπουλος δεν πετυχαίνει το επιθυμητό «κλικ», εκείνο που θα τον πάει εκφραστικά ένα βήμα παραπέρα. Τα τραγούδια του CD χαρακτηρίζονται από το γνώριμο ύφος του Δημήτρη Καρρά. Με βάση την ερωτική θεματολογία, είναι ολίγον ειρωνικά, αρκετά περιπαιχτικά, ενώ το καθημερινό –και κατά βάση νεανικό– λεξιλόγιο το οποίο επιλέγει τους δίνει οικείο χαρακτήρα, που λογικά θα αγγίξει τον ακροατή. Όλα μάλιστα μου δίνουν την εντύπωση ότι φτιάχτηκαν με ραδιοφωνική λογική, δεν καταφέρνουν όμως, πέραν του ομώνυμου με τον δίσκο, να πετύχουν αυτόν τον στόχο. Στους δίσκους Αστιβή και Ντέμο ο Καρράς έχει δώσει μακράν καλύτερα δείγματα γραφής, στο ίδιο ύφος και στην εν λόγω λογική. Έχοντας επίσης αφήσει τον δημιουργικό ρόλο στον Καρρά, έχω την άποψη ότι ο Ανδρικόπουλος αφαιρεί από τον εαυτό του την ευκαιρία να καλλιεργήσει τη δημιουργική πλευρά του τραγουδοποιού, με την οποία άλλωστε και μας συστήθηκε. Διατηρώ λοιπόν τις αμφιβολίες μου για το ορθό της επιλογής να μην υπογράψει τα τραγούδια του. Έτσι κι αλλιώς, ως ερμηνευτής, παραμένει στάσιμος σε επίπεδο εκφραστικότητας, συγκριτικά με την προηγούμενη του δουλειά: αδυνατεί να υποστηρίξει με επιτυχία τον αποκλειστικό αυτόν ρόλο, καταλήγοντας σε άνευρες και διεκπεραιωτικές ερμηνείες. Όλη η λογική της κριτικής μου βασίζεται σε μια σύγκριση με το σύνολο του ρεπερτορίου του Ανδρικόπουλου και όχι σε μια σύγκριση με το σύνολο της ελληνικής τραγουδοποιίας –στη δεύτερη περίπτωση, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα πιο δυσμενές για το Έτσι Οι Μέρες Περνούν. Συνεχίζω πάντως να επιμένω ότι ο Ανδρικόπουλος μπορεί να βρει το στίγμα του και τη θέση του στον χώρο τον οποίον διάλεξε. Δεν ξέρω, όμως, αν μετά από αυτό το μέτριων αξιώσεων δεύτερο βήμα θα έχει και μια τρίτη ευκαιρία ώστε να πραγματοποιήσει τη μικρή, προσωπική του ανατροπή. Υ.Γ.: Σημειώστε στα μείον ένα, κατά την άποψή μου, κακόγουστο εξώφυλλο. Το σημειώνω διότι, ενώ η σύλληψη της ιδέας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευρηματική, το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα βάζει υποψηφιότητα για ένα από τα πιο ατυχή εξώφυλλα του 2010.
