Μια γιορτή με έντονο πολυ-πολιτισμικό χαρακτήρα θέλησε να στήσει σ’ αυτόν τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο ο Κεφαλλονίτης τραγουδοποιός Τάσος Γεωργόπουλος. Όχι βέβαια ότι υπήρξε εξαρχής κάποιος συγκεκριμένος στόχος ως προς αυτό, αλλά η ζωτική ενέργεια που αναβλύζουν τα τραγούδια καθώς και το πλήθος των καλεσμένων, οι οποίοι συμβάλλουν με κέφι και όρεξη, δίνουν ξεκάθαρα μια τέτοια αίσθηση. Άλλωστε, η κεντρική ιδέα πίσω απ’ τον Χαρταετό θέλει μουσικούς και τραγουδιστές από διάφορες χώρες της Μεσογείου (Ισπανία, Ιταλία, Τουρκία και φυσικά Ελλάδα) να συμπράττουν, κουβαλώντας ο καθένας ξεχωριστά τη γλώσσα, την κουλτούρα και τις διαφορετικές μουσικές, ενδεχομένως, απόψεις του. Στοχεύοντας όμως σε ένα κοινό αποτέλεσμα, παραγόμενο με μια, αναγκαστικά, ανοιχτόμυαλη διάθεση. Εννέα λοιπόν τραγούδια, τα περισσότερα σε στίχους και μουσική του Γεωργόπουλου, αλλά και στίχους στα Ιταλικά, στα Ισπανικά και στα Τούρκικα, σε συνεργασία με τους ξενόγλωσσους ερμηνευτές τους. Ο Γεωργόπουλος, χωρίς να απαρνείται τον ηλεκτρισμό που κυριαρχούσε σαν ύφος στον προηγούμενο –άξιο αναφοράς– δίσκο του, φιλοδοξεί εδώ να δημιουργήσει ένα γοητευτικό χαρμάνι από λόγια και μουσικές που να παραπέμπει χαλαρά σε παραδόσεις της Μεσογείου (έστω κι αν οι αναφορές στην ελληνική παράδοση δεν είναι τελικά παρά ελάχιστες). Πολλοί οι μεμονωμένοι μουσικοί αλλά και τα μουσικά σχήματα –όπως οι Poly’s Quartet ή οι Τζουμ– οι οποίοι συνέβαλλαν στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ ένα τραγούδι γράφει και τραγουδάει η Ευαγγελία Σκιαδαρέση. Ο αυτοσχεδιασμός μάλλον αυτονόητος σε τέτοιες περιπτώσεις κι εδώ ευτυχώς διατίθεται σε επαρκείς δόσεις, ενώ θετική είναι και η τόλμη με την οποία εμπλέκονται όργανα ετερόκλητα μεταξύ τους. Οι μελωδίες των τραγουδιών είναι ευδιάκριτες και αποτυπώνονται εύκολα στη μνήμη, ενώ οι στίχοι εστιάζουν σαφώς σε θέματα με πανανθρώπινο χαρακτήρα (εκπληκτικό, απ’ αυτή την άποψη, το υπαινικτικό τραγούδι “Ξένος”, το οποίο γράφτηκε με αφορμή τον βαρύ τραυματισμό ενός μετανάστη από Έλληνες λιμενικούς). Κι ως προς αυτή τους την επιδίωξη στέκουν πολύ καλά. Παρόλο που το άλμπουμ διαθέτει στο σύνολό του αρκετή ένταση, οι δύο κορυφώσεις του θεωρώ ότι έρχονται από δύο πιο χαμηλόφωνα τραγούδια. Αρχικά στο εξαιρετικό “Φθινόπωρο Στη Ραμάλα”, όπου συναντάμε τη μάλλον πιο ουσιαστική συμμετοχή –της Dilec Koc– και κατόπιν στο μελαγχολικό “Είναι Πλοία Οι Αγάπες”, με τους στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη και τη συμμετοχή του Χάρη Κατσιμίχα. Αν θέλουμε, από την άλλη, να σταθούμε σε κάποια αρνητικά είναι αλήθεια πως το άλμπουμ πάσχει από έλλειψη ομοιογένειας, ενώ κάποια συνταιριάσματα, όπως αυτό της Μαριώς με τον Tonino Coritone (“Κορίτσια”), χωρίς να τα λες κατ’ ανάγκην αποτυχημένα ή ενοχλητικά, στέκουν ατεκμηρίωτα από αισθητική άποψη. Ακόμα κι έτσι, πάντως, ο Χαρταετός του Τάσου Γεωργόπουλου δεν παύει να είναι ένα γοητευτικά παράξενο άλμπουμ, που αξίζει να ακουστεί απ’ όσους αρέσκονται σε τέτοιου είδους συνεργατικά πειράματα.
